Κατερίνα Ευαγγελάτου: «Είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι»

Συνέντευξη στην Ελισάβετ Σταμοπούλου

Λίγο πριν πραγματοποιήσει ένα ακόμη σημαντικό βήμα στη σκηνοθετική της πορεία ανεβάζοντας τον «Φάουστ» του Γκαίτε το Δεκέμβριο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, η Κατερίνα Ευαγγελάτου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την τέχνη στη σημερινή πραγματικότητα λέγοντας πως υπάρχει κίνδυνος αφανισμού του θεάτρου σε δέκα χρόνια.

Συγκεκριμένα αναφέρει στο in.gr: «Αν συνεχίσουν να μη δίνουν επιχορηγήσεις, σε δέκα χρόνια δεν θα υπάρχει θέατρο. Τώρα έχουμε μπει σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο της οποίας τα αποτελέσματα ήδη φαίνονται».

Με αφορμή το εγχείρημα με το οποίο ασχολείται, μιλά για τα «αγκάθια» που αντικρίζει στη σύγχρονη Ευρώπη. «Τείνει να χαθεί η αξία των ανθρωπιστικών και καλλιτεχνικών σπουδών, βλέπουμε μια στροφή σε σπουδές που έχουν να κάνουν με πρακτικό αντικείμενο και εξάσκηση επαγγέλματος», επισημαίνει, ενώ με την εξής μεστή φράση καταθέτει το δικό της σχόλιο πάνω στην ισχύουσα ελληνική πραγματικότητα: «Τώρα είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι»

Προσπαθώντας να ρίξει φως σε σκοτεινές καταστάσεις που θλίβουν σημειώνει: «Η πολιτεία οφείλει να ξαναφτιάξει στρατηγική για την επιχορήγηση του θεάτρου. Υπάρχει αυτή η ύποπτη σιωπή πάνω σε αυτό το θέμα, θα στενάζουμε από τη φτήνια και την προχειρότητα που πρόκειται να επικρατήσει».

Αποφασίσατε να ανεβάσετε τον Φαουστ. Πώς παρουσιάζετε το μύθο:
Όσο ασχολούμαι με το έργο αυτό, η εντύπωση είναι ότι δεν ανεβαίνει. Στην πραγματικότητα είναι τόσο περίπλοκο, τόσο βαθύ και ταυτόχρονα ανεξάντλητο αυτό που ανακαλύπτεις μέσα στο έργο που σκέφτεσαι ότι μια ζωή δεν αρκεί για να μπορέσεις να πεις ότι κατέθεσες κάτι. Εμείς θα καταθέσουμε το στάδιο της δουλειάς μας στο οποίο θα έχουμε φτάσει μετά από κάποιους μήνες πρόβας. Θα παρουσιάσουμε το πρώτο μέρος του Φάουστ. Πραγματικά όμως δεν είναι τυχαίο ότι το έργο αποτελεί μύθο της ευρωπαϊκής και θεατρικής λογοτεχνίας που στέκεται δίπλα στον Άμλετ, τον Δον Ζουάν, τον Δον Κιχώτη.

Η προσέγγιση θα είναι κλασική, σύγχρονη;
Από τη στιγμή που θα δείτε κάτι φτιαγμένο από ανθρώπους στο σήμερα, θα είναι σύγχρονη.

Καθίσταται σαφής η μετάβαση στις δυτικές νόρμες;
Το έργο ξεκινά σε μια εποχή που ο άνθρωπος βρίσκεται στο Διαφωτισμό, έχει φύγει από το Μεσαίωνα, είναι η έκρηξη της επιστήμης, της γνώσης και αυτό αντιπροσωπεύει η δυτική σκέψη. Το έργο κάνει αναγωγή στη σύγχρονη ακόρεστη μανία του ανθρώπου να κατακτήσει όσο το δυνατόν περισσότερα πεδία. Πεδία γνώσης, απόλαυσης, ακόμα και ιδιοκτησίας. Ο άνθρωπος είναι ένα ον ανικανοποίητο, ο σκεπτόμενος να πούμε καλύτερα. Ο Φάουστ είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που έχει κατακτήσει τη γνώση την ανθρώπινη και αυτή δεν του αρκεί. Θέλει να προχωρήσει παραπέρα, να κατανοήσει και να κατακτήσει κάτι ακόμα, τη γνώση τη θεϊκή , να ενωθεί με κάτι που θα του αποκαλύψει για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά.

Όταν μιλάμε για ευρωπαϊκή κρίση πλέον, τι σας έρχεται κατά νου;
Τείνει να χαθεί η αξία των ανθρωπιστικών και καλλιτεχνικών σπουδών, βλέπουμε μια στροφή σε σπουδές που έχουν να κάνουν με πρακτικό αντικείμενο και εξάσκηση επαγγέλματος. Αυτός είναι ένας τεράστιος κίνδυνος του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Το ανέβασμα της παράστασης προσπαθεί να συγκεράσει την υπαρξιακή με την κοινωνική κρίση.

Τα πεδία διχασμού, η διαφορά ανάμεσα στο Σκοταδισμό και στην Αναγέννηση όπως και στο έργο παρατηρούνται και σήμερα;
Τώρα είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι

Θα θέλατε να σχολιάσετε κάτι για τις θεατρικές επιχορηγήσεις;
Έχοντας την εμπειρία του Αμφιθέατρου που ήταν το θέατρο των γονιών μου το οποίο ιδρύθηκε το ’75 και έκλεισε το 2011, και ούσα μάρτυρας άλλων σημαντικών θεάτρων που έκλεισαν ή συνεχίζουν να υπάρχουν με τεράστια αυταπάρνηση, είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει στρατηγική που να επιχορηγεί το ελεύθερο θέατρο. Ένας θίασος δεν μπορεί να ζει μόνο από εισιτήρια γιατί καταντά να είναι εμπορικός θίασος.. Δεν μπορεί να υπάρχει σύγχρονη κοινωνία χωρίς τέχνη. Η τέχνη θέλει όμως πότισμα, φροντίδα καλλιέργεια και διαρκή υποστήριξη από το κράτος για να είναι ανεξάρτητη , δημιουργική και για να προσφέρει στον πολίτη αυτό που κανένας άλλος τομέας της ανθρώπινης έκφανσης δεν μπορεί να προσφέρει. Οφείλει η πολιτεία να ξαναφτιάξει στρατηγική για την επιχορήγηση του θεάτρου. Υπάρχει αυτή η ύποπτη σιωπή πάνω σε αυτό το θέμα. Θα στενάζουμε από τη φτήνια και την προχειρότητα που πρόκειται να επικρατήσει γιατί δυστυχώς μόνο επιφανειακά πράγματα θα μπορούν να επιβιώσουν. Ο θεσμός των επιχορηγήσεων είναι αυτός που έχει φέρει την τέχνη σε αυτή την άνθηση τώρα. Αν συνεχίσουν να μη δίνουν επιχορηγήσεις, σε δέκα χρόνια δεν θα υπάρχει θέατρο. Τώρα έχουμε μπει σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο της οποίας τα αποτελέσματα ήδη φαίνονται.

entertainment.in.gr