Ελένη Γαληνού: «»Ακόμη θυμάμαι» την στιγμή που πήρα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο»

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Της αρέσει να εκφράζεται μέσα από ποικίλες μορφές της Τέχνης, αλλά κυρίως να καταθέτει την ψυχή της πάνω στο χαρτί μέσα από τη συγγραφή, η οποία και την κέρδισε. Ο λόγος για την Ελένη Γαληνού που μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο κατά σειρά βιβλίο της με τίτλο «Ακόμη Θυμάμαι», από τις εκδόσεις Μίνωας.

Με αφορμή την τελευταία της κυκλοφορία η συγγραφέας μιλά στο in.gr όπου μεταξύ άλλων μας εξηγεί από πού άντλησε έμπνευση για το νέο της βιβλίο, αν υπάρχει κάτι που «Ακόμη θυμάται» η ίδια, πώς είναι η καθημερινότητά της όταν γράφει ένα καινούριο βιβλίο και τι είναι αυτό που τη μαγεύει ως αναγνώστρια.

Στα δυο προηγούμενα βιβλία σας αφορμή για τη συγγραφή τους στάθηκε ένα σπίτι («Όταν στέρεψε η αντοχή») και κοινωνικά φαινόμενα και συμπεριφορές («Πέρα από τις κόκκινες γραμμές»). Στο νέο σας βιβλίο από πού αντλήσατε έμπνευση;
«Αποφάσισα να γράψω το «Ακόμη θυμάμαι», θέλοντας να μιλήσω για πράγματα που μοιάζουν να ατονούν και να χάνονται πια στις μέρες μας, όπως η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η πίστη, η μία και μοναδική αγάπη, και παράλληλα, να θέσω ένα προβληματισμό για ανεξήγητες δυνάμεις που αναπτύσσουν ορισμένοι άνθρωποι. Μόλις το ξεκίνησα, διαπίστωσα πως για να στηρίξω σωστά την ιστορία μου, χρειαζόταν να πάω πίσω στο χρόνο. Τότε που κάποιες αξίες είχαν άλλη βαρύτητα, άλλη δυναμική. Έτσι έφτασα στο 1920, σχεδόν εκατό χρόνια πριν, και έδωσα την ιστορία με τη μορφή ενός θρύλου, μέσα από ένα κορίτσι που γεννιέται σε ένα αποκρυμμένο μοναστήρι και φέρει σπάνιο χάρισμα. Από εκεί κυρίως ξεκινούν τα γεγονότα, εξελίσσονται και περιπλέκονται τα επόμενα χρόνια, κορυφώνονται το 1940 περνώντας μέσα από τον πόλεμο, και φτάνουν ως τις μέρες μας, μέσα απ’ την γραφή της τελευταίας υπέργηρης μοναχής που «ακόμη θυμάται» και μας αποκαλύπτει ολόκληρη την συγκλονιστική ιστορία ως το τέλος».

Υπάρχουν δεύτερες αναγνώσεις πίσω από τις ιστορίες σας, το επιδιώκετε;
«Ναι, προσπαθώ σε όλα μου τα μυθιστορήματα να υπάρχουν δεύτερες αναγνώσεις για όσους θέλουν να σταθούν και να δουν βαθύτερα κάποια πράγματα. Στο «Ακόμη θυμάμαι» μάλιστα, θα έλεγα πως υπάρχουν διπλές και τριπλές αναγνώσεις. Μέσα από τον θρύλο μπορείς να ψηλαφίσεις αλληγορίες και κομμάτια που σου δίνουν έναυσμα για να σταθείς και να αναρωτηθείς για το ανεξήγητο, τον Θεό, τις άγνωστες δυνάμεις που αναπτύσσει ο άνθρωπος, τη θρησκεία μας και την πίστη, και παράλληλα, για κοινωνικά φαινόμενα όπως η προκατάληψη, η άγνοια, ο φόβος. Πάνω απ’ όλα όμως σε παίρνει από το χέρι για να σου δείξει πόσο μεγάλη δύναμη κρύβει η αληθινή αγάπη».

Ποιο πράγμα «Ακόμη Θυμάται» η Ελένη Γαληνού;
«Φυσικά και θυμάμαι πολλά και όμορφα πράγματα. Σαν άνθρωπος συνηθίζω να αναπολώ τις καλές στιγμές και να παίρνω δύναμη από αυτές όταν την έχω ανάγκη. Όμως σαν συγγραφέας, ακόμη θυμάμαι και θα θυμάμαι, την στιγμή που πήρα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο. Και εκεί πιστέψτε με, δεν χωρούν λόγια».

Πότε νιώθετε να «στερεύει η αντοχή σας»;
«Ευτυχώς όχι συχνά. Νομίζω όμως ότι όσες φορές το αισθάνθηκα, αιτία ήταν ο ψυχικός πόνος. Αυτός δυστυχώς δεν νικιέται ούτε με φάρμακα, ούτε με συμβουλές, ούτε με μαγικά φίλτρα. Μόνον ο χρόνος και η θέληση μπορούν ίσως να τον ξεθωριάσουν».

Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει -κατά τη γνώμη σας- ένα βιβλίο για να γοητεύσει τον αναγνώστη γενικώς και την Ελένη Γαληνού, ειδικώς;
«Νομίζω, πως ένα μυθιστόρημα για να γοητεύσει τον αναγνώστη, πρέπει να έχει ενδιαφέρον θέμα, δυνατή και έξυπνη πλοκή, ανατροπές, καλά δομημένους χαρακτήρες, και να είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να τον αρπάζει απ’ την πρώτη σελίδα και να τον κρατάει σε ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία. Να κλείνει το βιβλίο και να αισθάνεται πως άξιζε τον κόπο που το πήρε στα χέρια του. Πέρα από τα παραπάνω όμως, για μένα προσωπικά, αυτό που πραγματικά λατρεύω σε ένα βιβλίο είναι η γραφή. Με μαγεύει όταν ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να απογειώσει με τις λέξεις ακόμη και την πιο απλή πράξη. Όταν με κάνει να πάρω το μολύβι και να υπογραμμίσω τη φράση που μόλις διάβασα».

Καλλιτεχνικά έχετε εκφραστεί επιπλέον μέσα από τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τη στιχουργική, καθώς και τη διακόσμηση και γραφιστική. Ποια μορφή νιώθετε να σας ολοκληρώνει ως άνθρωπο και ποια σας έχει… παιδέψει περισσότερο;
«Το ρήμα «παιδεύω» είναι υπέροχο. Σημαίνει μαθαίνω, μορφώνω, όμως για να μάθεις πρέπει να κοπιάσεις, γι’ αυτό έφτασε να σημαίνει και βασανίζω, ταλαιπωρώ. Προσωπικά, οτιδήποτε θέλω να κάνω μου άρεσε να το μαθαίνω πρώτα. Και την ζωγραφική, και την φωτογραφία, και την συγγραφή, τα διδάχτηκα πριν τα εξασκήσω και έτσι… παιδεύτηκα. Αν έπρεπε ωστόσο να επιλέξω κάποιο που με κέρδισε παραπάνω, θα έλεγα ίσως πως είναι η συγγραφή. Όμως, όπως έχω πει κι άλλες φορές, όλα αυτά λειτουργούν παράλληλα μέσα μου. Γράφω ένα μυθιστόρημα και μπορεί να ζωγραφίσω τις προσωπογραφίες κάποιων ηρώων, συχνά γράφω στίχους σαν να είναι αποσπάσματα του βιβλίου, ποιήματα που σκιαγραφούν το θέμα του, φωτογραφίες που το πλαισιώνουν, και άλλοτε τα δημοσιοποιώ, άλλοτε τα κρατώ για μένα. Όμως και στις εκθέσεις ζωγραφικής που έχω κάνει, τους πίνακες συνόδευαν ποιήματα ή στίχοι».

Θα θέλαμε να μας περιγράψετε την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε (συναισθήματα, συνήθειες, καθημερινότητα) κατά την περίοδο συγγραφής ενός βιβλίου.
«Για όλους μου τους φίλους είναι αδιανόητο, για μένα υπέροχο και μοναδικό. Κατά 90% γράφω χειμώνα. Κλείνομαι σπίτι μου για 3-4 μήνες και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ιστορία μου. Μπορεί να κάνω και μια εβδομάδα να ξεκλειδώσω την πόρτα του σπιτιού μου ή να βγω στο μπαλκόνι μου, μπορεί να μην σηκώνω ούτε τηλέφωνο. Δουλεύω 8 με 12 ώρες την μέρα, πολλές φορές και παραπάνω. Η δημιουργικότητα με γεμίζει, με γοητεύει, και ακόμη και όταν δεν γράφω, περιφέρομαι στα δωμάτια του σπιτιού και γυρίζω την ιστορία στο κεφάλι μου. Παραμιλώ τους διαλόγους για να δω αν ακούγονται αληθινοί, μπαίνω στα συναισθήματα των ηρώων για να τα αισθανθώ και να τα περιγράψω, σκέφτομαι τις πράξεις τους, ώστε να είναι ανάλογες με τον χαρακτήρα τους. Μπαινοβγαίνω στις ζωές και τις ψυχές τους και παίρνω αποφάσεις ερήμην τους. Όμως είναι φορές, που με ξεγελούν και αυτονομούνται. Τότε, είναι σαν να μου ψιθυρίζουν μόνοι τους αυτό που θέλουν να κάνουν. Κι εγώ, δεν έχω παρά να τους ακούσω και να τους ακολουθήσω».

Κατάγεστε από το νησί της Μυτιλήνης. Ένα από τα νησιά μας που το καλοκαίρι δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται χιλιάδες πρόσφυγες που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Ποια είναι η τοποθέτησή σας πάνω σε αυτό το μείζον ζήτημα και ποιες οι σκέψεις σας για αυτή τη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση;
«Ομολογουμένως είναι δύσκολες και οδυνηρές καταστάσεις, τόσο γι’ αυτούς τους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους κάτω από άθλιες συνθήκες, όσο για το ίδιο το νησί της Μυτιλήνης, που είναι φυσικό να μην μπορεί να απορροφήσει άμεσα και να βοηθήσει τόσους εξαθλιωμένους ανθρώπους, και μάλιστα, σε μια περίοδο που η κρίση στην Ελλάδα δεν φαίνεται να υποχωρεί ούτε εύκολα ούτε σύντομα. Εύχομαι οι άνθρωποι που χειρίζονται αυτά τα θέματα, να δώσουν ευέλικτες και ανθρώπινες λύσεις, και μακάρι να το κάνουν σύντομα, για το καλό όλων».

Υπάρχει κάποιο συγγραφικό όνειρο ή απωθημένο το οποίο εύχεστε να πραγματοποιηθεί;
«Όνειρα πολλά, απωθημένο όχι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Νιώθω πως έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου. Μόλις τώρα κυκλοφόρησε το τρίτο μου βιβλίο και περιμένουν αρκετά να πάρουν σειρά από αυτά που έχω ήδη ολοκληρώσει και φυλώ στο συρτάρι μου. Υπομονή λοιπόν! Θέλω να πιστεύω, πως ο χρόνος και η σωστή δουλειά θα εκπληρώσουν όλα μου τα όνειρα».

Ποια είναι τα επόμενα δημιουργικά σας σχέδια, τώρα που το νέο σας μυθιστόρημα έχει πάρει το δρόμο του και πότε περιμένουμε το επόμενο βιβλίο σας;
«Κάθε χρόνο γράφω ένα μυθιστόρημα. Και φέτος, μόλις ολοκληρώσω τον βασικό όγκο των παρουσιάσεων του «Ακόμη Θυμάμαι», θα ξεκινήσω το καινούργιο μου βιβλίο. Την βασική δομή του την έχω κιόλας στο μυαλό μου. Δεδομένου ότι εκδίδουμε ένα βιβλίο κάθε χρόνο, αν όλα πάνε καλά, τον επόμενο Σεπτέμβριο θα έχουμε στα χέρια μας το τέταρτο βιβλίο μου, που ακόμη, δεν έχει αποφασιστεί ποιο απ’ όλα θα είναι».

Η Ελένη Γαληνού θα παρουσιάσει το νέο της βιβλίο «Ακόμη Θυμάμαι» την Πέμπτη 15/10 (20.30) στο Cafe του Ιανού. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η δημοσιογράφος Εύη Φραγκάκη και η αναγνώστρια και αρθρογράφος Μαρία Μπακάρα. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Μαρία Σόκαλη.

entertainment.in.gr