Δύο άγριες ταινίες στις Κάννες έκαναν τους πάντες να διαφωνούν – Όχι, δεν είναι κάποια του Λάνθιμου

«Ίσως το Megalopolis να ήταν απλώς ένα amuse-bouche» γράφει ο κριτικός κινηματογράφου των New York Times, o Kyle Buchanan σε ανταπόκρισή του από τις Κάννες.

Αφού η ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα, αξίας 120 εκατομμυρίων δολαρίων, πόλωσε το κοινό κατά την πρώτη εβδομάδα του Φεστιβάλ Καννών, οι μεγάλες διακυμάνσεις συνεχίστηκαν με το «The Substance» και το «Emilia Pérez», δύο πολυσυζητημένες ταινίες που είναι είτε κλασικά αριστουργήματα είτε ολοκληρωτικές μπούρδες, ανάλογα με το με ποιον μιλάς εδώ.

Αλλά σε ένα φεστιβάλ όπου καθημερινά καταφθάνουν δώδεκα νέες ταινίες και κάθε τίτλος κινδυνεύει να επισκιαστεί, δεν υπάρχει τίποτα πιο αποτελεσματικό από το να προκαλείς αναστάτωση.

Το «The Substance» είναι μία από τις ταινίες με την υψηλότερη βαθμολογία από τους κριτικούς της Screen International, μια συλλογή αντιδράσεων που συχνά προμηνύει τον νικητή του Χρυσού Φοίνικα, του κορυφαίου βραβείου των Καννών

Η μαγική ένεση

Η αιματηρή κωμωδία τρόμου «The Substance» έχει στο επίκεντρό της τη Ντέμι Μουρ στο ρόλο της Elisabeth Sparkle, μιας βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού που, καθώς γερνάει, δεν μπορεί να βρει καλύτερη δουλειά από το να διδάσκει σε ένα πρόγραμμα αεροβικής.

Ακόμα και αυτή η απασχόλησή της όμως κινδυνεύει χάρη σε ένα αδίστακτο στέλεχος τηλεοπτικού δικτύου (Ντένις Κουέιντ) που θέλει οπωσδήποτε να αντικαταστήσει τη Sparkle με κάποια νεότερη και πιο σέξι. Στριμωγμένη στη γωνία, η Sparkle αποφασίζει να κάνει ένεση με το Substance, ένα μυστηριώδες υγρό που υπόσχεται ένα μονοπάτι για την αναζωογόνηση.

Αλλά αυτή η διαδικασία προχωρά αρκετά βήματα πέρα από το Botox και τα fillers. Αφού πάρει το Substance, ο νεότερος εαυτός της Sparkle (Μάργκαρετ Κουάλεϊ) βγαίνει με πόνο από το σώμα της και ξεκινά να διεκδικήσει ξανά τα μαθήματα αεροβικής που το σύστημα της αφαίρεσε. Η μόνη παγίδα είναι ότι ο νεότερος και ο παλαιότερος εαυτός της Sparkle πρέπει να εναλλάσσονται κάθε εβδομάδα, ο ένας να πέφτει σε χειμερία νάρκη, ενώ ο άλλος κυκλοφορεί στην πόλη. Η αποτυχία διατήρησης αυτής της ισορροπίας θα μπορούσε να έχει φρικτές συνέπειες στα σώματά τους, και δεν αργεί να γίνει αυτό το ειρηνικό αντάλλαγμα μια ολοένα και πιο παραμορφωτική διελκυστίνδα.

Δείτε το τρέιλερ του The Substance

Ρηχή ή ουσιαστική;

Το «The Substance», σε σκηνοθεσία της Γαλλίδας Coralie Fargeat, προσφέρει πολλά για να συζητήσουμε, από την ξεγυμνωμένη ερμηνεία της Μουρ μέχρι το εξωφρενικό φινάλε που ξεπερνάει με συνέπεια τα όρια του αηδιαστικού gore. Αλλά οι πιο ζωηρές συζητήσεις στις Κάννες αφορούν το αν η ταινία είναι καίρια ή επιφανειακή.

Ο David Ehrlich του IndieWire την εξήρε ως την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, αλλά αρκετοί άνθρωποι ήταν θετικά θυμωμένοι που την είδαν. Ίσως κάθε αντίδραση να είναι η σωστή όταν πρόκειται για κάτι τόσο χαρούμενα προκλητικό: Σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, η συγγραφέας Iana Murray χαρακτήρισε την ταινία «ρηχή» και «οδυνηρά ανεπαίσθητη», αλλά πρόσθεσε: «πέρασα πολύ καλά, όμως γιατί να πω ψέματα».

Το «The Substance» είναι μία από τις ταινίες με την υψηλότερη βαθμολογία από τους κριτικούς της Screen International, μια συλλογή αντιδράσεων που συχνά προμηνύει τον νικητή του Χρυσού Φοίνικα, του κορυφαίου βραβείου των Καννών.

Η «Emilia Pérez» είναι το είδος της ταινίας που είναι πρόθυμη να διανθίσει ένα αιματηρό, κλιμακούμενο πιστολίδι με ένα σοβαρό ερωτικό τραγούδι, δηλαδή δεν μοιάζει με καμία άλλη ταινία

Η παρανοϊκά δυνατή «Emilia Pérez»

Μία άλλη υποψήφια για τον Φοίνικα, η τολμηρή ταινία «Emilia Pérez» του Jacques Audiard, έχει προκαλέσει σχεδόν εξίσου πολλές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Ένα αστυνομικό δράμα που είναι επίσης ένα έπος για την ενδυνάμωση των τρανς, που είναι επίσης ένα ολοκληρωμένο κινηματογραφικό μιούζικαλ, η «Emilia Pérez» είναι σχεδόν αδύνατο να συνοψιστεί: Φανταστείτε τον Pedro Almodóvar να συναντά το «Sicario» και το τρελό οπτικό άλμπουμ της Τζένιφερ Λόπεζ «This is Me … Now: A Love Story», και είστε μόνο στα μισά του δρόμου.

Μέρος αυτού που κάνει το «Emilia Pérez» τόσο συναρπαστικό είναι ότι δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις πού θα καταλήξει η πλοκή. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι το στόρι: Η Ζόε Σαλντάνα υποδύεται τη Rita, μια απογοητευμένη δικηγόρο της Πόλης του Μεξικού, η οποία τίθεται στην υπηρεσία του Manitas del Monte, ενός βαρόνου ναρκωτικών που θέλει να κάνει επέμβαση επιβεβαίωσης φύλου για να ζήσει ως γυναίκα.

Το σχέδιο είναι τόσο μυστικοπαθές που σημαίνει ότι θα πρέπει να αφήσει πίσω τη σύζυγο Jessi (Σελένα Γκόμεζ) και τα δύο τους παιδιά, αλλά υπάρχουν πολλά να κερδηθούν – η Rita βγαίνει από το άλλο άκρο με μυθικό πλούτο και τη δυνατότητα να ζει όπως θέλει, και ο Manitas γίνεται η Emilia Pérez (Κάρλα Σοφία Γκασκόν), μια απελευθερωμένη γυναίκα αποφασισμένη να επανορθώσει τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Δείτε το τρέιλερ της Emilia Pérez>

Αυτό είναι μια νίκη για τις Κάννες

Η «Emilia Pérez» είναι το είδος της ταινίας που είναι πρόθυμη να διανθίσει ένα αιματηρό, κλιμακούμενο πιστολίδι με ένα σοβαρό ερωτικό τραγούδι, δηλαδή δεν μοιάζει με καμία άλλη ταινία.

Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί στις Κάννες έχουν βάλει την ταινία στην καρδιά τους, αφού ο Audiard περπατάει σε ένα τονικό τεντωμένο σχοινί που λίγοι άλλοι σκηνοθέτες θα τολμούσαν να πατήσουν.

Σε μήνες από τώρα, αν κάποιες από αυτές τις άγριες σκηνές του «Emilia Pérez» εμφανιστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όποιος δεν θα έχει δει την ταινία είναι πιθανό να του πέσει το σαγόνι. Αλλά αυτές οι σκηνές είναι αρκετά εντυπωσιακές ακόμα και στο πλαίσιό τους.

«Όταν η Σαλντάνα ερμηνεύει ένα τραγουδιστικό και χορευτικό νούμερο για την κολποπλαστική σε μια κλινική αλλαγής φύλου, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα και δεν μπορούσα να περιμένω να μιλήσω γι’ αυτό μετά. Στις Κάννες, αυτό είναι μεγάλη νίκη» καταλήγει ο Kyle Buchanan στους New York Times.

*Με στοιχεία από nytimes.com