Ας προσέχουν όλοι. Παρακολουθούνται στενά…

Πολλοί αναρωτήθηκαν: «μα καλά, χαμπάρι δεν πήραν στην κυβέρνηση για το τι τους περίμενε στις κάλπες;».

Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Πράγματι, χαμπάρι δεν είχαν πάρει. Και τώρα ακόμη θεωρούν ότι η εκδήλωση της έκπληξής τους είναι μία πονηρή μέθοδος για να πουν ότι το αποτέλεσμα της 26ης Μαΐου ήταν παράδοξο, ότι δεν μπορεί να έχει γίνει τέτοιο λάθος, ότι δεν είναι δυνατόν τέτοια αποδοκιμασία των πολιτών να είναι συνειδητή…

Τώρα πλησιάζει η ώρα της επόμενης κάλπης της 7ης Ιουλίου. Και πιθανώς και πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ και στην παρέα του Πρωθυπουργού να πιστεύουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Τι ακριβώς είναι αυτό, θα φανεί στις εκλογές.

Ό,τι κι αν πιστεύει κανείς, η πραγματικότητα θα είναι αυτή που θα βγει από τις κάλπες και όσο κάποιος θα επιμένει να την αμφισβητεί, τόσο το χειρότερο για εκείνον και για όσους θα συνεχίζουν να τον πιστεύουν.

Αν κάτι διαπιστώθηκε και έχει γενική ισχύ σε αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2019, είναι κάτι ενθαρρυντικό.

Η οργή του κόσμου ήταν συσσωρευμένη. Το αίσθημα ότι τον περιέπαιξαν και τον περιφρόνησαν, πνιγηρό. Ο θυμός όμως δεν εκδηλώθηκε στους δρόμους και στα λαϊκά δικαστήρια της πλατείας. Όπως όλοι διαπίστωσαν, ήταν βουβός και βαθύς.

Οι περισσότεροι γνώριζαν τι θα ψήφιζαν και γιατί. Οι κυβερνώντες δεν ήταν σε θεση να το αντιληφθούν. Και ίσως αυτή να ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη. Για κάποιους.

Για άλλους το αποτέλεσμα ήταν απλώς μία επιβεβαίωση. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών και αποφάσεων που απλώς έδειχναν ότι η ομάδα που κυβέρνησε την χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, απλώς ζούσε και εξακολουθεί να ζει στο δικό της παράλληλο σύμπαν.

Στις εκλογές αυτές συνεβη και κάτι ακόμη.

Για κάθε κοροϊδία, για κάθε υπόσχεση, για κάθε ψεύδος και για κάθε νέα επινόηση της κυβέρνησης, υπήρχε μία τηλεοπτική εικόνα και ένα στιγμιότυπο από το παρελθόν, μία αντιπαραβολή σε μία εξωπραγματική υπόσχεση και ένα εξωφρενικό ψεύδος. Είτε του Αλέξη Τσίπρα, είτε κάποιου από τους υπουργούς του, είτε κάποιου μέλους της παρέας του. Το τώρα σε σύγκριση με το χθες ήταν προσβλητικό και δυσάρεστο.

Μόνο οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονταν. Και μάλλον δεν το αντιλαμβάνονται ακόμη και σήμερα.

Το φαινόμενο αυτό είναι ένα από τα κυρίαρχα συστατικά της νέας πολτικής πραγματικότητας.

Οποιος κυβερνήσει από το σημείο αυτό κι έπειτα, οφείλει να το έχει υπόψη του. Τα λόγια του καταγράφονται με τρόπο που ανακαλούνται πλέον στην μνήμη πολύ πιο εύκολα. Υπάρχει εικόνα και ήχος, όλοι παρακολουθούνται, ό,τι έχουν πει και υποσχεθεί έχει καταχωριστεί προς επιβεβαίωση ή διάψευση.

Μπορεί και να είναι αυτό ένα ενθαρρυντικό στοχείο της εποχής και του τέλους της αυταπάτης.

Όλοι οφείλουν πάντως να το έχουν υπόψιν τους. Παρακολουθούνται στενά…