Το χαμένο παιχνίδι

Ο κόσμος γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο σκοτεινός, πιο ακατανόητος και πιο τραγελαφικός.

Το παγκόσμιο χωριό μοιάζει με πίνακα του Μπρίγκελ του Πρεσβύτερου, όπου ανάμεσα σε πλήθη μικρών ανθρώπων κυριαρχούν μεγάλες διαμάχες και ακόμα μεγαλύτερες αμαρτίες.

Η καθημερινή ειδησεογραφία είναι μια ατέλειωτη κάθοδος στην κόλαση του παράδοξου και του αποτρόπαιου.

Δημοσιογράφοι διαμελίζονται μέσα σε Προξενεία, άμαχοι πληρώνουν με τη ζωή τους τα πολεμικά παιχνίδια των ισχυρών, παιδιά κι ενήλικες πεθαίνουν από πείνα και άνθρωποι φωτογραφίζουν ανθρώπους τη στιγμή που ετοιμάζονται να αυτοκτονήσουν.

Ζούμε στο σύμπαν του παράλληλου Ιονέσκο, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται: είναι κάτι πολύ χειρότερο.

Εχεις την εντύπωση ότι η ανθρωπότητα έχει κυριευθεί από μια συλλογική Σκιά, που βγάζει τα χειρότερα ένστικτα και τις χειρότερες παρορμήσεις του καθενός στην επιφάνεια και μας οδηγεί σε τραγικά λανθασμένες πράξεις και αποφάσεις.

Η πραγματική ζωή έχει μεταφερθεί σε μικρές οθόνες κι εμείς, προσκολλημένοι σε αυτές με μανία, χάνουμε το τώρα αγνοώντας τους ανθρώπους δίπλα μας.

Οι ανάγκες μας είναι κατασκευασμένες και η ικανοποίησή τους, αντί να μας δίνει ευχαρίστηση, μας βυθίζει ακόμα πιο πολύ στην απόγνωση. Από την μαύρη τρύπα της σύγχρονης ύπαρξης το μόνο που καταφέρνει να ξεφεύγει είναι ένα τεράστιο ΘΕΛΩ, κι ένα μεγαλύτερο ΤΩΡΑ. Το κακομαθημένο παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας κάνει κουμάντο και όπως όλα δείχνουν δεν μας βγαίνει σε καλό.

Η τρομερή μάστιγα της εποχής μας είναι ένας ιδιότυπος παλιμπαιδισμός που κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα: από τις πιο απλές ανθρώπινες σχέσεις, μέχρι την παγκόσμια πολιτική σκηνή με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Tweets του Τραμπ και το δήθεν bulling που υφίσταται η Μελάνια.

Η πιο βαθιά κρίση των καιρών μας δεν είναι οικονομική, είναι ηθική και πνευματική. Και δυστυχώς σε αυτή την κρίση δεν χωράνε μνημόνια. Γι αυτή την κρίση δεν υπάρχουν «προγράμματα» και μεταρρυθμίσεις. Υπάρχει μόνο μια έρημος στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων, που πίστεψαν ότι η ολοκλήρωση είναι «εκεί έξω» και ξέχασαν να ρίξουν μια ματιά στο τι βρίσκεται «εκεί μέσα».

Εννοιες όπως συμπόνια, συμπάθεια, συμπαράσταση και ανοχή γίνονται ολοένα και πιο μακρινές, ολοένα και πιο κενές νοήματος και πιο ξένες.

Το μόνο που μας παρηγορεί σήμερα είναι ότι το αύριο θα είναι πιο σκοτεινό

Ακόμα και η τέχνη έχει χάσει την ικανότητά της να μας παρηγορεί.

Εχουμε χάσει το παιχνίδι χοντρά, επειδή χάσαμε την ανθρωπιά μας.