Η συζήτηση με έναν αρχιτέκτονα είναι ολιστική. Δηλαδή περιλαμβάνει τους πάντες, επεκτείνεται στα πράγματα, στις συνθήκες ζωής, στους κλυδωνισμούς του παρόντος, στους προβληματισμούς για το μέλλον. Αν μάλιστα ο αρχιτέκτονας είναι καλός δάσκαλος, φωτογράφος, ζωγράφος, συγγραφέας, ανθρωπολόγος, αλλά και πλάνης στους δρόμους της πόλης και στα ξέφωτα της υπαίθρου, όπως είναι η περίπτωση του Δημήτρη Φιλιππίδη, τότε ο πρωινός καφές διακλαδώνεται σε… brunch. Γύρω από φίλους και γνωστούς «μύθους», αλλά και αγνώστους που οι συνθήκες το έφεραν και έγιναν προσφιλής περίγυρος.

Στο φωτεινό αίθριο στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή, ανάμεσα σε αφίσες για τις εκθέσεις του Πολ Τσαν και του Τζορτζ Κόντο, ο παρατηρητής της ανθρώπινης δραστηριότητας Δημήτρης Φιλιππίδης πίνει τον εσπρέσο του. Εχει λίγες μέρες που επέστρεψε από την καλοκαιρινή του ανάπαυλα στην Ανδρο. Με το βλέμμα του περιεργάζεται τον χώρο και ακολουθούν οι ανταλλαγές εντυπώσεων για την Αθήνα που επιστρέφει στην κανονικότητά της: «Ασφυκτική κίνηση στους δρόμους το πρωί, ελεύθερο πεδίο νωρίς το μεσημέρι και πάλι γεμάτη αυτοκίνητα το απόγευμα. Νομίζω ότι μπορεί κανείς να πει πολλά πράγματα για τη ζωή στην πόλη αν παρατηρήσει αυτά τα δρομολόγια. Αλλά και στην εξοχή μπορείς να δεις και να καταλάβεις πράγματα για τον περίγυρο και τους ανθρώπους. Λατρεύω το περπάτημα οπουδήποτε, γιατί έτσι ικανοποιώ την περιέργειά μου».

Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Headlines