Πολιτικοί και αναλυτές στην Ελλάδα τείνουν να υπερεκτιμούν την αξία του Διεθνούς Δικαίου όταν αναφέρονται στην Τουρκία, ενώ ορισμένοι κομπάζουν, χωρίς δεύτερες σκέψεις, όταν η ελληνική πλευρά κατορθώνει να κερδίσει μία καλή διατύπωση στα Συμπεράσματα μίας Συνόδου Κορυφής, όπως πρόσφατα συνέβη.

«Μακάριοι οι πτωχοί των πνεύματι», εφόσον νομίζουν ότι όλα αυτά είναι αρκετά. Διότι υπάρχει και η άλλη ανάγνωση – αυτή που λέει ότι όποιος επικαλείται συνεχώς το Δίκαιο αγνοεί τη σχέση του με την Πολιτική, άρα την ισχύ. Με αυτό τον τρόπο άλλωστε συμπυκνώνεται ο διάλογος που είχε πρόσφατα ο Προκόπης Παυλόπουλος με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Προεδρικό Μέγαρο.

Η σημερινή κατάσταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων καταδεικνύει με σφοδρότητα ότι η Αθήνα οφείλει να αναδιαρθρώσει πλήρως τη στρατηγική της έναντι της γείτονος. Θα απαιτηθεί διανοητική κόπωση και όχι ψυχαναλυτικές διαπιστώσεις.

Υπάρχει ένα σημείο – κλειδί στην προσπάθεια αυτή. Πρέπει να αναζητηθούν τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές δυνάμεις εξισορρόπησης της Άγκυρας. Ωστόσο, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η αξία μίας συμμαχίας για ένα μέλος της καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας – είτε αυτή λέγεται ΝΑΤΟ είτε ΕΕ.

Καμία συμμαχία ή εταιρική σχέση δεν διασφαλίζει όποιον βρίσκεται μαζί της σε μία σχέση μονομερούς εξάρτησης. Αυτό που ορισμένοι ονομάζουν «ελληνικά δίκαια» δεν πρόκειται κανένα να εντυπωσιάσει, ιδιαίτερα από τη στιγμή που προέρχεται από μία χώρα υπό αέναη εποπτεία και με το χέρι διαρκώς απλωμένο για βοήθεια…

Headlines