Ο Σπύρος Κουβαράς μιλάει στο in.gr για την παράσταση «Έρημη Χώρα-ΜΕΤΑ»

Ο χορογράφος/χορευτής Σπύρος Κουβαράς και η ομάδα σύγχρονου χορού Synthesis 748 που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 2008, έχοντας πια ως έδρα τους την Αθήνα, υπογράφουν την πρώτη τους δημιουργία επι ελληνικού εδάφους, με το νέο τους έργο «Έρημη Χώρα – ΜΕΤΑ», που θα παρουσιαστεί στο Σύγχρονο Θέατρο από 13 έως και 15 Απριλίου με την υποστήριξη του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.

Ο διεθνής χορογράφος, με διακαλλιτεχνικές συνεργασίες, μεταξύ των οποίων και με το πείραμα CERN στην Ελβετία, δημιουργεί και αυτή την φορά ένα εικαστικό και χορογραφικό σύμπαν που προσεγγίζει την έννοια της ετεροτοπίας, όχι με την συνθήκη του φουκωικού αποκλεισμού και του «κάπου εκτός», αλλά ως ένα ευρύ πεδίο ενδεχομενικοτήτων και μια συνεχής μετασχηματιστική διαδικασία του υπάρχοντος, μέσα στην απτή πραγματικότητα της επανάληψης, της κοινοτυπίας και του «εδώ και τώρα», στην οποία το υποκείμενο μπορεί παράλληλα να κατεργάζεται εν σπέρματι ένα επαναστατικό μέλλον και να βιώνει οργανικά ένα μεθοριακό παρόν.

Ο Σπύρος Κουβαράς άφησε για λίγο την πρόβα του και μας βοήθησε να καταλάβουμε τι είναι η «Έρημη Χώρα»

Τι πραγματεύεται το έργο;
Το «Έρημη Χώρα-ΜΕΤΑ» χαρακτηρίζεται απο μια έντονη μεταιχμιακότητα, απο ένα οριακό σημείο μεταξύ δυο συνθηκών, όπως άλλωστε και ο τίτλος υποδηλώνει. Είναι μια συνθήκη στην οποία το άτομο βρίσκεται μετέωρο αναζητώντας έναν έτερο τόπο του υπάρχοντος. Ο τόπος αυτός δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος, ούτε ορίζεται χρονικά, πιθανόν να είναι μέσα μας, για αυτό και η παράσταση «ακροβατεί» μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης, μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον φίλο-και συνεργάτη σε άλλα projects- εικαστικό, Άγγελο Σκούρτη, που βρήκε στην «σωστή σειρά» στα δυο συνθετικά του τίτλου της παράστασης.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Ο πυρήνας του έργου είναι η έννοια της ετεροτοπίας, η οποία και προσεγγίζεται με τρόπο «σχετικό» και όχι με τρόπο τελεολογικό και «απόλυτο». Πιστεύω οτι ακόμα και όταν βιώνουμε οργανικά ένα μεθορικό παρόν μπορούμε να κατεργαζόμαστε παράλληλα και ένα επαναστατικό μέλλον. Εκεί εντοπίζεται και η έννοια της ετεροτοπίας. Δεν μιλάμε για μια «κατασκευαστική» διαδιακασία αλλά για μια προθετική ενέργεια, για ένα ευρύ πεδίο ενδεχομενικοτήτων, για τόπους στους οποίους εμφανίζονται διαταράξεις των κυρίαρχων μορφών τάξης που θέτουν υπο αμφισβήτηση την ορθολογικότητα του πραγματικού και του διανοητού χωρίς να το αντικαθιστούν a priori με κάτι ιδανικό και οικείο.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Η παράσταση αντλεί υλικό απο την Έρημη Χώρα του Τ. Σ. Έλιοτ και απο το έντονο αίσθημα αποστέρησης και αποπροσωποποίησης που διαποτίζει το ποίημα, ένα περιβάλλον το οποίο είναι κάτι παραπάνω απο εμφανές και σήμερα. Αυτό που με ενδιέφερε ωστόσο ήταν η συνέχεια, το ΜΕΤΑ της Έρημης Χώρας, μιας οποιασδήποτε έρημης χώρας. Έτσι το έργο επικεντρώνεται στο ΜΕΤΑ, σε αυτό που δυνητικά μπορεί να επέλθει, σε αυτό που πιθανά μπορεί να αναδυθεί μέσα απο τα ερείπια του κόσμου. Οι όποιες αναφορές λοιπόν έχουν να κάνουν τόσο με το σήμερα όσο και με το αύριο για αυτό και το φαντασιακό στοιχείο είναι έντονο καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;
Δεν μπορώ να πω οτι το έργο περνάει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα και για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσει η ιδέα του καλλιτέχνη-αγγελιοφόρου με αυτή την έννοια. Θεωρώ οτι η τέχνη γεννιέται απο αμφιβολίες και παράγει αμφιβολίες κάτι το οποίο βρίσκω εξαιρετικά γόνιμο. Με ενδιαφέρει η άμεση, αδιαμεσολάβητη συγκίνηση που μπορεί να προκύψει απο την φόρμα ενός έργου. Δεν πιστεύω στην τέχνη ως διασκέδαση αλλά στην τέχνη ως πεδίο διανοητικών και συναισθηματικών αναταράξεων μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Άλλωστε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα εγώ σαν δημιουργός μπορεί κάλλιστα να διαφέρει απο τον τρόπο που τα βλέπει ένας θεατής και η παράσταση απλά λειτουργεί σαν ενδιάμεσος χώρος στον οποίο οι εμπειρίες, τα βιώματα και οι ιδέες μας συνυπάρχουν για 60 λεπτά δημιουργώντας μια χωρική δόνηση.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;
Αγαπημένη σκηνή/ χορογραφία του «Έρημη Χώρα-ΜΕΤΑ», αποτελεί η στιγμή του «κύκλου» όπως έλεγα χαρακτηριστικά στους χορευτές κατά την διάρκεια των προβών. Εκεί διακρίνουμε στα σώματα και στις προσωπικότητες των χορευτών μια μηχανιστική και animalesque κινητική προσέγγιση με προεκτάσεις στο μεταμοντέρνο τεχνο-σώμα. Το σώμα αυτό, ενώ κουβαλάει το παρελθόν του μοιάζει σαν να αρνείται σε έναν βαθμό την καταγωγή του, σαν να θέλει να αποδράσει απο αυτή και να «αναποδογυρίσει» τον κόσμο. Σε αυτή την χορογραφία, αναπτύσσεται προοδευτικά μια σχεδόν κυτταρική σχέση μεταξύ της κίνησης και της μουσικής του, αδερφού και επι χρόνια συνεργάτη μου, Γιώργου Κουβαρά, η οποία και δημιουργεί ατμοσφαιρικά μια μη γραμμική νεο-τελετουργία μετάβασης σε έναν άχρονο (μη)τόπο.

in.gr