Γυρίζοντας το χρόνο πίσω αναζητώντας νύχτες σαν αυτή, το θυμικό σπάνια θα σε προδώσει στο «ποιος», και το «που»: Πέρσι η Ρέαλ στο Παρίσι την Λίβερπουλ. Πρόπερσι η Τσέλσι στο Οπόρτο την Σίτι. Το 2020 η Μπάγερν στη Λισαβόνα την Παρί κλπ! Σα νερό…

Όσο εύκολα θυμάσαι τα παραπάνω, όμως, τόσο δύσκολα φέρνεις στα μάτια σου μπροστά το «πως». Δεν είναι ότι ο τρόπος δεν έχει σημασία. Είναι που σπάνια χωρά στα κατάστιχα –εκτός αν πρόκειται για κάτι πραγματικά σπουδαίο.

Πως το λέει εκείνο το παλιό ρητό; «Τους τελικούς δεν τους παίζεις, τους τελικούς τους κερδίζεις» και αυτό το μάθημα μάλλον ήταν το τελευταίο που ο Πεπ κράτησε για τους παίκτες του σε αυτό το ταξίδι στην Πόλη που έμελε να το γράψει η αιωνιότητα.

Η Σίτι δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο απόψε για να αποδείξει ότι είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Η Σίτι ήταν εκεί για να δείξει πως πλέον έγινε και η ομάδα που ξέρει να κερδίζει εκείνο το «κάτι» που εδώ και έξι-επτά χρόνια την έκανε για το κοινό μια «έκπτωτο Άγγελο» και μια «παλιάτσο» στο τουρνουά με τους καλύτερους.

Εμφανίστηκε στο χορτάρι για να κάνει ένα λιγότερο λάθος από την Ίντερ που με τη σειρά της θύμισε σε όλους πως οι Ιταλοί, ασχέτως αν σε δύο εβδομάδες έχασαν τελικά τρεις τελικούς (η Ρόμα του Europa League, η Φιορεντίνα του Conference) είναι πάντα… μανούλες σε εκείνες τις παρτίδες που καταλήγουν σε ένα τρόπαιο. Το πέτυχε. Και στο φινάλε το ποδόσφαιρο δικαίωσε τον Πεπ.

Ήταν η πρώτη φορά σε ολόκληρη την Champions league σεζόν ένας αντίπαλος κατάφερε περισσότερες τελικές (12-7 για την Ίντερ) από την νέο κάτοχο του Treble και ας προηγήθηκαν πριν «κόντρες» με κυβικά Μπάγερν και Ρεάλ. Είναι η πρώτη φορά που σε παρτίδα αυτής της «φονικής μηχανής» δεν βρίσκεις τρόπο να «κόψεις» video με highlights που να την δείχνει στην επίθεση για παραπάνω από ένα λεπτό: Το σόλο του Μπερνάρντο Σίλβα (6΄), το γκολ του Ρόδρι (68΄) που πέρασε τη μπάλα από το μάτι της βελόνας, το άψυχο πλασέ του Φόντεν (77΄). Αυτό ήταν όλο.

Τόσο… όσο αλλά όποιος διαφωνεί να πάει να το πει στον Γιούργκεν Κλοπ που είδε την δική του Λίβερπουλ πέρσι να χάνει το τρόπαιο σε ματς με 24-4 τελικές και ένα τσουβάλι ευκαιρίες! Είπαμε το «πως» σπανίως χωρά στην ιστορία… Πολλώ δε μάλλον εδώ και μια τετραετία που σταθερά η απόσταση νικητή και ηττημένου είναι 1-0.

Απόψε έκλεισε μια «εποχή» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Εκείνη που ήθελε τον μαέστρο Πεπ να μην μπορεί να χαϊδέψει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά δίχως το φόντο να είναι «Μπλαουγκράνα» και στην κορυφή να υπάρχει ο Λιονέλ Μέσι. Η ίδια που τα αμέτρητα πετροδόλαρα δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν το… ιερό δισκοπότηρο: Πριν από λίγο το ESPN μέτρησε πως από το καλοκαίρι του 2016 στις μέρες Γκουαρδιόλα η επένδυση αγγίζει το 1,24 δισ ευρώ.

Έγιναν όλα σε «πακέτο» treble. Το δεύτερο για τον Καταλανό προπονητή, μιας και για εκείνον θα υπάρχει πάντα το 2009 και η πιο όμορφη Μπάρτσα. Το δεύτερο για το Μάντσεστερ μετά το ιστορικό επίτευγμα του 1999 από τον Σερ Άλεξ και την Γιουνάιτεντ. Μια ενδιαφέρουσα απονομή δικαιοσύνης.

Ποιος δεν αδημονεί ήδη για την επόμενη…

Headlines