Λέγεται σύνδρομο Capgras, είναι εξαιρετικά σπάνιο αλλά διαταράσσει εφιαλτικά τις ισορροπίες στην καθημερινότητα του ασθενούς. Ο οποίος, όταν κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη, δεν τον αναγνωρίζει. Αυτό το, ατύπως, λεγόμενο και «σύνδρομο του καθρέφτη», το έχουν όλα τα μικρά παιδιά. Μέχρι τα τρία τους χρόνια, περίπου, δεν αναγνωρίζουν το είδωλό τους, νομίζουν ότι βλέπουν κάποιον άλλον. Η εξοικείωση έρχεται σιγά σιγά.

Συμβολικά και σημειολογικά, το «σύνδρομο του καθρέφτη» είναι μια παιδική ασθένεια της οποίας τα συμπτώματα εμφανίζονται κάθε τόσο στην ενήλικη κοινωνία μας. Και εδικά στον δημόσιο λόγο. Ανθρωποι που δεν θέλουν ή δεν αντέχουν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Πολύ περισσότερο τα λόγια και τις πράξεις τους. Και ακόμη περισσότερο να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ειδικά αν πρόκειται να εκτεθούν στο στόχαστρο του πολιτικού καλβινισμού και των ταμπού του. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο Απόστολος Δοξιάδης είναι μια από τις εξαιρέσεις.

Η πιο πρόσφατη αφορμή ώστε να το αποδείξει στάθηκε η επίθεση στη νέα υφυπουργό Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδη. Ενα απόσπασμα από την ομιλία της, τον Μάρτιο του 2018, στην παρουσίαση του βιβλίου «Από πού ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι» που υπογράφουν ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης και ο Δοξιάδης, όπου αναφέρεται σε σχόλιο που υπάρχει μέσα στο βιβλίο περί ενός είδους ψύχωσης στο οποίο μπορεί να οδηγήσει η προσκόλληση στον αντιδικτατορικό αγώνα, απομονώθηκε και μπήκε στον ανεμιστήρα της αντιπολίτευσης.

Η κυρία Μιχαηλίδου μπορεί να κριθεί από τα έστω και μονταρισμένα λόγια της ως ρεαλίστρια, αφελής ή «ασεβής». Αυτά τα θέματα είναι σαν τις μολότοφ του κυρίου Τσίπρα. (Βέβαια οι χειριστές του ανεμιστήρα, αν δεν ήταν τόσο βιαστικοί, θα διαπίστωναν ότι παρακάτω στο ίδιο βίντεο μιλάει για το πόσο αρνητικά χειρίστηκε η Δεξιά τη νίκη της στον Εμφύλιο.) Αυτό που είναι άξιο αναφοράς – αν και αναμενόμενο – ήταν το mea verba του Απόστολου Δοξιάδη. Να βγει εν μέσω μιντιακού λιθοβολισμού και να πάρει την ευθύνη των δικών του λόγων που κόλλησαν στο στόμα της υφυπουργού.

Ο Δοξιάδης δεν φοβήθηκε ποτέ την έκθεση. «Ναι, διότι του αρέσει η δημοσιότητα» είναι σαν να ακούω κάποιους να λένε. Δεν ξέρουν ή ξεχνούν ότι είχε πολλές ευκαιρίες να εκταμιεύσει τόνους δημοσιότητας στις οποίες γύρισε την πλάτη. «Ναι, αλλά μιλάει εκ του ασφαλούς ως μεγαλοαστός» μπορεί να πουν κάποιοι άλλοι. Δεν καταλαβαίνουν ότι το θάρρος να εκτίθεται είναι το αποτέλεσμα της αστικής του καταγωγής, όχι η καβάντζα της. Εξάλλου το «Οσοι θέλουν να κάνουν τα παλικάρια, ας χτυπήσουν εμένα» με πάει κατευθείαν στο «Χτυπήστε εμένα, όχι τη Δήμητρα» του Ανδρέα Παπανδρέου. Διότι μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες τα ηθικά πλεονεκτήματα κυκλοφορούν αποκλειστικά στις ασβεστωμένες, λαϊκές αυλές.

Προχθές, ο Απόστολος Δοξιάδης «απάντησε» στον Ερντογάν που ζητεί και πάλι τους οκτώ Τούρκους. Από την αρχή αυτής της ιστορίας που πήρε επάνω του έχει δείξει ότι δεν φοβάται τον «σουλτάνο». Θα φοβηθεί τα… ανεμιστηράκια;

Headlines