Η ζωή by the book

Eνα σχολείο στην Αχαρνών, κοντά στον Αγιο Παντελεήμονα, είναι το εκλογικό κέντρο που ψήφισα δεκάδες φορές μέχρι τώρα. Από την πρώτη μου φορά μέχρι τις προηγούμενες εκλογές κρατούσα τα δικαιώματά μου στον Δήμο Αθηναίων, αν και έχω φύγει από τα δεκατέσσερα. Ο μόνος λόγος ήταν αυτή η ανέξοδη ψυχοθεραπεία. Η συνάντησή μου κάθε τρία περίπου χρόνια με τους δρόμους, τις πολυκατοικίες και την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Αν σε αυτό προσθέσεις και τις συναντήσεις – σχεδόν πάντα σαν να υπήρχε κάποιο άτυπο ραντεβού – με τους παλιούς συμμαθητές που είχαν κρατήσει κι εκείνοι εκεί τα δικαιώματά τους πλην τεσσάρων – πέντε που έτσι κι αλλιώς συνέχισαν να μένουν σε εκείνη την περιοχή, δημιουργείται ένα σκηνικό γιορτής.

Οι Κυριακές των Βουλευτικών ή των Δημοτικών ήταν μια αναστάτωση σαν να πήγαινα σε μαθητικό πάρτι. Δεν κρατούσε πολλή ώρα. Ούτε μία. Δύο τσιγάρα στο πεζοδρόμιο ή το πολύ-πολύ ένας καφές παραδίπλα. Καμία άλλη επικοινωνία δεν είχαμε το υπόλοιπο διάστημα. Κάθε τρία χρόνια περίπου μαθαίναμε στα πεταχτά ο ένας τα νέα του άλλου. Γάμοι, παιδιά, διαζύγια, θάνατοι και ελάχιστη έως καθόλου πολιτική κουβέντα.

Μία φορά μόνο αποφασίσαμε να κάνουμε μια πλάκα στον πρώτο – μετά ακολούθησαν κι άλλοι – που έκανε μια γενναία κωλοτούμπα (εντάξει, μια θεμιτή αλλαγή στις πολιτικές του εκτιμήσεις, για να μην πολώνω το κλίμα) και ψήφισε κάτι που μας φαινόταν αδιανόητο στην εφηβεία και κάναμε πως δεν του μιλούσαμε. Προσπαθούσε να μας πιάσει κουβέντα, τον αντιμετωπίζαμε για αρκετή ώρα σαν αόρατο, κάποια στιγμή του είπαμε αν μπορεί να πάει λίγο παραπέρα, μη μας πάρει κανένα μάτι μαζί, θύμωσε, σηκώθηκε να φύγει, τον κρατήσαμε, γελάσαμε, είναι τόσο δυνατό αυτό που μας ενώνει, οι παλιοί συμμαθητές είναι οι τελευταίοι που θα μαλώναμε μαζί τους για πολιτική. Δεν χαλάς τη μοναδική πηγή ανάμνησης της ξεγνοιασιάς, του δοσμένου απλόχερα κόσμου, της ζωής που κυλάει δίχως κανέναν κόμπο. Υπάρχουν άλλοι γι’ αυτό…

Μπορεί να μεγαλώσαμε αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι μόνο μπάλα και κορίτσια. Ας τους αφήσουμε εκεί, όπως μας αφήνουν κι εκείνοι.

Φέτος για πρώτη φορά δεν θα ψηφίσω μαζί τους. Θα πάω σε ένα σχολείο σε μια περιοχή που δεν με δένει τίποτε παρά μόνο η διαμονή μου τα πέντε τελευταία χρόνια, δεν θα συναντήσω κανέναν που να μας ενώνει κάποια τόσο δυνατή συνωμοσία, θα είμαι απολύτως και μόνο ενήλικος.

Δύσκολο για τους άντρες να είμαστε μόνο ενήλικοι. Δηλαδή όχι δύσκολο, αδύνατο. Και το πρωί της Κυριακής, κρατώντας μία ακόμη στοίβα ψηφοδέλτια, από τα εκατοντάδες που έχουν περάσει από τα χέρια μας όλα τα προηγούμενα χρόνια, θα σκέφτομαι πως η ζωή μπορεί να είναι το πάρτι του αδιανόητου αλλά ταυτόχρονα αισθάνεσαι πως είναι και τόσο αυστηρά προγραμματισμένη, που δεν ξέρω πραγματικά για ποιο πράγμα θα πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι. Την πήγαμε by the book και δεν τολμήσαμε θεαματικές ρήξεις αλλά από την άλλη και το by the book δεν ήταν κάποιος εύκολος δρόμος. Μπορεί αυτή να ήταν τελικά η ρήξη.

Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.