Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη μιλάει στο in.gr για τον «Οδοιπόρο» του Παναγιώτη Σούτσου

Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη σκηνοθετεί στο Θέατρο «Θησείον» για 20 μόνο παραστάσεις το πρώτο ποιητικό έργο του Αθηναϊκού Ρομαντισμού, στην πρώτη της συνεργασία με την ηθοποιό Μαρία Κίτσου. Πρόκειται για τον «Οδοιπόρο» του Παναγιώτη Σούτσου, έργο γραμμένο το 1831, στο πρώτο σύγχρονο ανέβασμά του.

Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου με τον τίτλο «Θα ονειρεύεσαι πάλι μια καινούρια φορεσιά» ακριβώς 150 χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα. Με την παράσταση αυτή εγκαινιάζεται και η νέα καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου «Θησείον»

Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη μας μίλησε για αυτό το δύσκολο εγχείρημα.

Tην Τετάρτη 3 Οκτωβρίου, ο «Οδοιπόρος» έκανε πρεμιέρα, 150 χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα του. Μιλήστε μας για αυτή την «ασυνείδητη», όπως λέτε, βιογραφία που γράφτηκε πριν σχεδόν 200 χρόνια από τον Παναγιώτη Σούτσο.

Ο Σούτσος από την πρώτη γραφή του Οδοιπόρου, αυτοβιογραφούνταν εξιδανικευμένα. Ο ήρωας του έργου πολέμησε στην επανάσταση με γενναιότητα και αλτρουισμό και όταν η χώρα απελευθερώθηκε θέλησε να επιστρέψει στη γυναίκα που αγαπούσε και τον αγαπούσε. Αυτό πόρρω απέχει από την πραγματικότητα, αφού ο Σούτσος δεν πολέμησε και η πραγματική Ραλού δεν τον ερωτεύτηκε. Ο ίδιος λοιπόν γράφοντας τον Οδοιπόρο προσέφερε συνειδητά στον εαυτό του μια ιδανική εκδοχή του. Η «ασυνείδητη» βιογραφία του έργου συνίσταται στο πώς ο Σούτσος με τις αλλεπάλληλες εκδοχές του (εκδοχές με τις οποίες πίστευε πως το τελειοποιούσε) τελικά το κατέστησε ένα στεγνό, συντηρητικό και δύσβατο γλωσσικά κείμενο. Ό,τι συνέβη δηλαδή και με τον ίδιο. Ο Οδοιπόρος, το alter ego των νεανικών του χρόνων, είχε την ίδια τύχη με τον ίδιο, που από τις δόξες και την πρωτοποριακή σκέψη της νιότης, βρεθηκε στο τελος της ζωής του σε πλήρη ένδεια και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.

Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα ‘Θέρος’. Γιατί φαίνεται να την ελκύει τόσο το νεοελληνικό έργο;

Η «Θέρος» ξεκίνησε στην πραγματικότητα το 2013, και παρουσίασε τρεις παραστάσεις σε διάστημα ενός χρόνου. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, και ούσα ήδη μέλος των bijoux de kant, δεν ένιωθα να θέλω καλλιτεχνικά να στηρίξω κάτι άλλο. Ήταν μια περίοδος κατά την οποία είχα την ανάγκη να δημιουργήσω υπό τη σκέπη μίας ομάδας αλλά με άλλο σκηνοθέτη. Γι’αυτό και μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, σκηνοθέτησα μόνο δυόμιση φορές. Ολοκληρώθηκε ένας κύκλος ουσιαστικά, και η ολοκλήρωσή του «ζήτησε» την επανεκκίνηση της «Θέρος». Ένιωθα πως προτιμούσα να είναι ομάδα, με την έννοια των σταθερών συνομιλητών ακόμα κι αν δε συνεργαζόμαστε πάντα. Το πρότεινα στο Δημήτρη Δρόσο, τη Μαρία Μαμούρη, την Ισαβέλλα Μαργάρα, τον Αθανάσιο Μυλωνόπουλο και τη Θεοδοσία Σαββάκη και συμφώνησαν. Ο μόνος τρόπος για να δούμε πώς θα λειτουργούσε αυτό, ήταν να δουλέψουμε. Κι έτσι φτάσαμε στο «θα ονειρεύεσαι πάλι μια καινούρια φορεσία».
Την έλξη για τα ελληνικά κείμενα, και όχι μόνο τα νεοελληνικά, δεν ξέρω αν τη συμμερίζονται όλοι στη Θέρος, ή αν πρόκειται για προσωπική μου έλξη. Εμένα πάλι δεν ξέρω γιατί με έλκουν, αλλά δε θέλω και να μάθω. Έχει προκύψει αργά και σταδιακά, μου συμβαίνει φυσικά, όπως και η ελληνική γλώσσα και δεν ψάχνω για κάποια εξήγηση.

Παρά το νεαρό της ηλικίας σας, αυτή είναι όγδοη σκηνοθεσία σας. Τι έχει αλλάξει μέσα σας και τι έχει αλλάξει στο θεατρικό τοπίο από το πρώτο σας έργο μέχρι σήμερα;

Το νεαρό της ηλικίας έχει πάψει να αποτελεί εξαίρεση ή/και φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο από το 2009. Δε νομίζω ότι κάνει σε κάποιον εντύπωση πλέον το «30χρονος/η σκηνοθέτης/τρία», κι αν του κάνει το βρίσκω ρομαντικό και χαριτωμένο. Η λογική της επετηρίδας, το «δεν είναι ακόμα η σειρά σου», έχει πάψει να εφαρμόζεται. Προς μεγάλη απογοήτευση όσων περιμέναν τη σειρά τους και προς μεγάλη ευχαρίστηση όσων κερδοφορούν από την θεατρική πολυφωνία. Γι’αυτό μπορούμε να βρούμε στη θεατρική Αθήνα τόσο γερασμένους τριαντάρηδες, όσο και εφήβους εξηντάρηδες.
Κι ίσως αυτό να είναι και που έχει αλλάξει τόσο μέσα μου όσο και στο θεατρικό τοπίο. Πριν δώδεκα χρόνια, οι ζυμώσεις των καλλιτεχνών συνέβαιναν ακόμα εν κρυπτώ, οι καλλιτέχνες έπαιρναν χρόνο για να συνθέσουν τη δημόσια εικόνα του εαυτού τους, μεγάλωναν ώσπου  «να έρθει η σειρά τους». Τώρα που έχει έρθει η σειρά όλων, και κανείς μας δεν έχει να ανυπομονεί για τίποτα, η μόνη προσπάθεια που έχει μείνει όρθια για τον καλλιτέχνη είναι να μη «γεράσει» πριν τα γεράματα.

Τα σχέδιά σας για το μέλλον.

Η Θέρος θα περιοδεύσει με το «θα ονειρεύεσαι πάλι μια καινούρια φορεσιά». Παράλληλα, έχουμε συμφωνήσει να πραγματοποιήσουμε και δεύτερη δουλειά, αλλά το πότε, πού και πώς θα καθοριστούν από το χρόνο που θα έχουμε ανάγκη για να δουλέψουμε.