H εθνική ταυτότητα στον καθρέφτη του θεάτρου

«Το παρόν», έγραφε το 1831 σε ένα άρθρο του ο γνωστός δοκιμιογράφος και ιστορικός Τόμας Καρλάιλ, «είναι το ζωντανό συνολικό άθροισμα ολόκληρου του παρελθόντος». Η ρήση αυτή φαίνεται να ισχύει εξίσου ή και περισσότερο για ζητήματα που σχετίζονται με την ιδεολογία και τη συλλογική συνείδηση – κάτι που συνειδητοποιεί κανείς όταν διαβάσει το πρόσφατο βιβλίο του Θόδωρου Χατζηπανταζή.

Η αίσθηση αυτή επιτείνεται βέβαια από το βάθος της ιστορικής ερμηνείας και τις ερμηνευτικές συνάψεις που χαρακτηρίζουν την εργασία, γεγονός αναμενόμενο, καθώς ο συγγραφέας είναι ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς του νεοελληνικού θεάτρου. Αρκούμαι να υπενθυμίσω εδώ τις μείζονες εργασίες του για την αθηναϊκή επιθεώρηση (1977), το κωμειδύλλιο (1981), την εισβολή του Καραγκιόζη στην Αθήνα του 1890 (1984), τα αθηναϊκά καφέ αμάν (1986), το επιβλητικό χρονικό του επαγγελματικού θεάτρου («Από του Νείλου μέχρι του Δουνάβεως», δύο τόμοι το 2002 και άλλοι δύο το 2012), τη μονογραφία για την ελληνική κωμωδία του 19ου αιώνα (2004), για το ελληνικό ιστορικό δράμα στον 19ο και στον 20ό αιώνα (2006), καθώς και το πιο πρόσφατο «Διάγραμμα ιστορίας του ελληνικού θεάτρου»(2014).

Διαβάστε περισσότερα εδώ