Τι είναι αυτό που κάνει να διαβάζεται ως ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα το «Ημερολόγιο ενός συνθέτη (1982-2012)» του Χάρη Βρόντου ακόμη κι αν μισογνωρίζει ή αγνοεί κανείς παντελώς – όπως μπορεί να συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο – ονόματα ή τα ίδια τα πρόσωπα που τα φέρουν, γεγονότα και καταστάσεις ώστε ακόμη κι όταν μνημονεύονται ή σχολιάζονται με έναν τόσο προσωπικό τρόπο που κάνει απροσπέλαστη την επιμέρους υφή τους, να αδυνατείς να μιλήσεις για εγωκεντρισμό ή αλαζονεία του συγγραφέα; Απερίφραστα, είναι το στοιχείο της ειλικρίνειας (όσο κι αν ένας άδικα ξεχασμένος δοκιμιογράφος, μεταφραστής αλλά και ποιητής, ο Σπύρος Τσακνιάς, είχε γράψει «Σου μιλώ με ειλικρίνεια / δεν έχω άλλο τρόπo να κρυφτώ καλύτερα»), ώστε ακόμη κι όταν γίνεται ιδιαίτερα επιθετικός ή αρνητικά αποκαλυπτικός σε σχέση με λογής πρόσωπα του καλλιτεχνικού ή του συγγραφικού χώρου, δεν το κάνει ο Βρόντος για να τα τιμωρήσει ή για να τα εκδικηθεί, αλλά γιατί αισθάνεται να έχει θιγεί, μέσω του ίδιου, μια ηθική τάξη πραγμάτων.

Διαβάστε περισσότερα εδώ