Τραγούδησε η Χαρούλα; Άντεξε πάνω στη σκηνή; Ξεπέρασε τη συγκινησιακή φόρτιση των τελευταίων χρόνων; Το στιγμιότυπο από την πρόσφατη συναυλία προς τιμήν του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο Ηρώδειο έριξε για άλλη μια φορά νερό στο αυλάκι της αισθηματικής αγωγής που μάς έχει διαμορφώσει.

Αλήθεια, πόση σημασία έχει να περιμένεις από την ερμηνεύτρια να κάνει τα ίδια γυρίσματα όπως στους δίσκους; Μήπως μεγαλύτερη σημασία έχει το «κύτταρό» της που επιμένει;

Θυμάμαι τον 80χρονο Γρηγόρη Μπιθικώτση το 2002 στη συναυλία του ΣΕΦ προς τιμήν του, όπου συμμετείχε η Εθνική Ελλάδος των τραγουδιστών. Ζήτησε στο φινάλε το κομμάτι «Του Βοτανικού ο μάγκας» σε μουσική δική του και στίχους του Λάκη Τσώλη φωνάζοντας «φα μινόρε».

Ε, λοιπόν, εκείνη την ώρα τραγούδησε το δεκάχρονο παιδί που δεν ξέχασε ποτέ να τρέχει με ποδήλατο.

Η Αλεξίου -όπως και η Μοσχολιού ή η Πόλυ Πάνου παλιότερα- έκανε δικό της το ένα τετραγωνικό μέτρο της σκηνής και τραγούδησε «Όλου του κόσμου οι Κυριακές» στην τελευταία τους εκδοχή. Μια εκδοχή «τραυματισμένη», βιωματική, ανυπόφορα κυτταρική.

Τραγουδούσε «να σου γιατρεύω τον καημό, να σε παρηγοράω» και έμοιαζε να το ζητάει υπόρρητα για την ίδια από το κοίλο που την χειροκροτούσε. Έκανε το δικό της τραύμα συλλογική εμπειρία. Και ό,τι δεν την σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή μπροστά στο μικρόφωνο.

Headlines