Η χθεσινή εικόνα από την απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ήταν για μια ακόμη φορά αποκαρδιωτική. Ελάχιστος κόσμος και συνολικά επτά διαφορετικές συγκεντρώσεις, από διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο της «πανεθνικής ημέρας δράσης» που μόνο τέτοια χαρακτηριστικά δεν είχε.

Όπως πάντα τα τελευταία χρόνια ξεχώριζε η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ που είχε και μαζικότητα αλλά και μαχητική παρουσία. Η αντίθεση ήταν χαρακτηριστική.

Για μια ακόμη φορά, παρά τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν στο εργασιακό περιβάλλον, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αδυνατούν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους.

Σε μια εποχή που η εργασία, με τη μορφή που τη γνωρίσαμε, βάλλεται πανταχόθεν και ζητούνται  πολιτικές συρρίκνωσης του εργασιακού κόστους με κάθε τρόπο, καλπάζει _αν και μειώνεται_ η ανεργία και διευρύνεται η ελαστικοποίηση της εργασίας, οι εργαζόμενοι προτιμούν να μην χάσουν, μέσω της απεργίας τους, έστω και αυτό το πενιχρό ημερομίσθιο.

Οι εργαζόμενοι εμφανώς έχουν απαξιώσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που εγκαλούνται για τη στάση τους τα χρόνια της κρίσης. Πολλά μπορεί να ειπωθούν για τη στάση της εγχώριας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που επέδειξε αξιοσημείωτη αδιαφορία τα προηγούμενα χρόνια στο ζήτημα των εργασιακών.

Ήρθε η ώρα οι ίδιοι οι συνδικαλιστές να κάνουν την υπέρβασή τους, εάν θέλουν να ξαναγεννηθείένα υγιές συνδικαλιστικό κίνημα. Οι ίδιοι να μπουν σε μια διαδικασία να γκρεμίσουν και να ξαναχτίσουν υγιείς και μαζικές οργανώσεις στη βάση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, όπως αυτές που προκύπτουν από τις νέες μορφές απασχόλησης.

Οι συνδικαλιστές είναι οι πρώτοι που φταίνε! Ας τολμήσουν να κάνουν τις ρήξεις που πρέπει. Γιατί όσο δεν γίνεται η αναγκαία κάθαρση στα μάτια των εργαζομένων, πρωτίστως, τα συνδικαλιστικά σωματεία θα είναι απαξιωμένα.

Και εάν δεν αλλάξουν πολλά, θα δίνουν το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να λέει για νεκρές απεργίες, για γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που στέκεται μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της εργατικής τάξης.

Headlines