Η Ευγενία Φακίνου μάς άνοιξε το σπίτι της ορεξάτη και μας μίλησε για τα σώψυχα των μυθιστορηματικών της εμμονών. Εξέφρασε σοβαρή ανησυχία για την υπό κατάρρευση κοινωνία, είπε για την ταλαιπωρία που της προκαλεί η γραφή, ενώ δεν παρέλειψε να μας επισημάνει την ανάγκη του ρίσκου και της υπέρβασης στη ζωή μας. Στο δέκατο όγδοο μυθιστόρημά της με τίτλο «Νυχτερινή ακρόαση» (εκδ. Καστανιώτη) η πολυδιαβασμένη συγγραφέας περιγράφει τη δραματική ιστορία ενός ανολοκλήρωτου έρωτα μεταξύ δύο νέων ανθρώπων, που αγαπήθηκαν ακαριαία και ύστερα χάθηκαν. Σημείο εκκίνησης μια νυχτερινή ραδιοφωνική εκπομπή, η οποία γίνεται αφορμή να ξετυλιχθεί το κουβάρι μιας ερωτικής επιθυμίας που κράτησε για πάντα. Η Ελένη και ο Μάξιμος πάνω στην εφηβεία ήρθαν πολύ κοντά. Η μικρή επαρχιακή πόλη τούς εξόρισε. Και η συγγραφέας της «Αστραδενής» φτιάχνει μια ιστορία για τα όνειρα που μένουν ζωντανά, έστω και μισά.

Από τη συγγραφική σας πορεία τι κρατάτε και τι αφήνετε;
Δεν πετάω τίποτα. Ακόμη και εάν ένα κείμενο θεωρηθεί υποδεέστερο, κάποτε γράφτηκε για έναν συγκεκριμένο λόγο και ενδεχομένως ετοίμασε τον δρόμο για ένα άλλο, που μπορεί να ήταν καλύτερο. Κάθε βιβλίο περιέχει και την ηλικία του συγγραφέα. Αντικατοπτρίζει τον περίγυρο και την ιστορική στιγμή εκείνης της εποχής.

Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

Headlines