Το θέατρο που πλουτίζει τις ψυχές

Αν ηθοποιός σημαίνει φως, σύμφωνα με τον διαχρονικό  στίχο του Μάνου Χατζιδάκι, τότε 18 κορίτσια Λυκείου ισοδυναμούσαν με προβολείς! Ελουσαν με τη λάμψη και το ταλέντο τους  το αμφιθέατρο της Ραλλείου Σχολής Πειραιά και απέσπασαν το χειροκρότημα όλων.

Θα αναρωτηθεί κάποιος, προς  τι η αναφορά και η έκπληξη; Πολύ απλά, διότι δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο ένα ολάνθιστο μπουκέτο από κοριτσόπουλα  να παίζει ένα δύσκολο έργο: το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα, το τελευταιο έργο που έγραψε ο Ισπανός Φεδερίκο Γκαρδία Λόρκα, αναμφίβολα θεωρείται απαιτητικό και υψηλών προσδοκιών. Μα, όλες, ήταν εξαίρετες.

Βράδυ Σαββάτου στον Πειραιά, η έξοδος αποκτά διαφορετικό νόημα. Ένα έργο του 1936 είναι μια γέφυρα κουλτούρας που μας φτάνει μέχρι το σήμερα και τα κορίτσια – μαζί με τρεις μαθήτριες κάτω από τη σκηνή που έπαιξαν τον ρόλο των τεχνικών με απόλυτη επιτυχία, αλλά και τους λοιπούς συντελεστές- συνέβαλαν ώστε η παράσταση να στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Γιατί δεν επρόκειτο για μία συνηθισμένη προσπάθεια από αυτές που γίνονται στο τέλος κάθε χρονιάς και κερδίζουν το απολύτως προβλέψιμο μπράβο του κοινού, γονέων και στενών φίλων. Εδώ είχαμε κάτι ολότελα διαφορετικό.

Αέναη προσπάθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής περιόδου, χρόνο που ξοδεύτηκε δημιουργικά ακόμη και μέσα στο Σαββατοκύριακο, για να επιβεβαιωθεί ότι η σύγχρονη γενιά έχει ενδιαφέροντα και αναζητεί διεξόδους ποιοτικές και ενίοτε δεν συμβιβάζεται με μετριότητες. Ανεβάζει ψηλά τον πήχη.  Τα κορίτσια όλα ήταν υπέροχα. Με την καθοδήγηση ασφαλώς της Μαρίας Παναγιωτοπούλου, μιας καθηγήτριας με μεταπτυχιακό στη θεατρολογία και αγάπη αληθινή για την τέχνη και τα παιδιά. Όπως και του Δημήτρη Χριστόπουλου, καθηγητή – φιλόλογου και συγγραφέα, που έχει προσαρμόσει το κείμενο στις σημερινές ανάγκες. Τα εξαιρετικά κοστούμια είναι δημιουργίες της Μαντώς Μαστροκαλου.

Δύο παραστάσεις (Σάββατο η μία, Κυριακή η δεύτερη και τελευταία) που άξιζε και αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει. Σίγουρα και οι λογής λογής επίσημοι ή όσοι εμφανίζονται συνήθως εκεί που υπάρχουν κάμερες. Να παρακολουθήσει για την προσπάθεια των κοριτσιών. Για το ταλέντο τους. Ποιος ξέρει. Ισως σε κάποια χρόνια, κάποιο απ’ αυτά τα παιδιά να εξελιχθεί, να ανέβει τα σκαλοπάτια και να διακριθεί σε έναν χώρο με δαιδαλώδεις στροφές, αλλά με προορισμό που όταν φτάσεις σου αφήνει μια τόσο γλυκιά γεύση και ικανοποίηση…