Ξεφύλλιζα προ ηµερών κάπως απρόθυμα το βιβλίο «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο» (εκδ. Διόπτρα). H Δανία είναι από αυτές τις εκνευριστικά ευτυχισμένες χώρες, τρίτη εφέτος διεθνώς, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ. Είναι από αυτές τις χώρες με το κοινωνικό κράτος, τα υπέροχα ξύλινα παιχνίδια, τα ειδικά σινεμά για μητέρες με βρέφη (ή μήπως αυτά είναι στη Νορβηγία;) και τα Lego (εκ των «leg» και «godt», δηλαδή «παίξε καλά»).

Είναι επίσης η πατρίδα του hygge, αυτού του σκανδιναβικού μπονβιβερισμού που προτάσσει το cocooning με κεριά, τζάκι κ.τ.λ. (σαν ελληνική τηλεοπτική διαφήμιση κακάο προ κρίσης). Και είναι βέβαια και η χώρα του «Borgen», μιας από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές που έχω δει ποτέ.

Κεντρική ηρωίδα της η Μπριγκίτε Νίμποργκ, η πρωθυπουργός της Δανίας, που όταν επιστρέφει στο σπίτι μαγειρεύει η ίδια για τα δύο παιδιά της· δεν την περιμένει συνεργείο οικιακών βοηθών.

Για όλους αυτούς τους λόγους ξεφύλλιζα το βιβλίο για τη δανέζικη ανατροφή, καταπιέζοντας τον υπερχειλίζοντα κυνισμό μου. Πρόσεξα ότι η μία εκ των δύο συγγραφέων είναι η αμερικανίδα πολιτισμική ερευνήτρια Τζέσικα Αλεξάντερ, που απλώς έτυχε να παντρευτεί Δανό.

Η καχυποψία και το δέος της απέναντι στη δανέζικη κουλτούρα ήταν το δικό της εφαλτήριο για τη συγγραφή του βιβλίου (με τη συνδρομή βέβαια της δανής μέχρι το κόκαλο ψυχοθεραπεύτριας Ιμπεν Σαντάλ). Δεν ξέχασε ποτέ π.χ. εκείνο το πρωί που άκουσε τον άντρα της να μιλάει στη μικρή τους κόρη για τον φόβο της για τις αράχνες.

Καθώς την κοίταζε να μελετά προσεκτικά μία αράχνη μαζί του και να τη θαυμάζει αντί να τσιρίζει από τρόμο, συνειδητοποίησε ότι «ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν οι δανοί γονείς ήταν εξαιρετικά σημαντικός.

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

Headlines