Για τους μαθητές στη δεκαετία του 1980 -αν επιτρέπονται οι γενικεύσεις- ο Στίβεν Χόκινγκ μπήκε στη ζωή μας σαν ένας κομήτης από άγνωστη κατεύθυνση. Έφερε μαζί του τη σαγήνη που προκαλεί ακουσίως το «διαφορετικό», αλλά έφερε και το αίνιγμα της ίδιας της ζωής. Γέμισε αρκετές από τις βαρετές ώρες μας με την αναζήτηση για μαύρες τρύπες και έκλεισε το μάτι στη φυσική μας περιέργεια για τον κόσμο πέρα από τον ήδη γνωστό.

Πριν απ’ όλα, ωστόσο, μας εξοικείωνε με τη θέληση για δύναμη. Δεν τα παράτησε ποτέ, υπήρξε μαχητικός μέχρις εσχάτων (και κατά του Brexit) κι έφερε πιο κοντά μας τον Ιώβ και τον πρίγκιπα Μίσκιν. Ήταν η χαρούμενη επιστήμη του Νίτσε που αδιαφορεί για το κόστος της ύπαρξης επενδύοντας στο ζην αισθητικώς.

Έφερε πιο κοντά και τους δικούς μας ανθρώπους που την ίδια περίοδο υπέφεραν σωματικά, δίνοντας το δικό τους μάθημα υπερπροσπάθειας. Σαν ένα μακρινό συγγενή, με τον οποίο χαθήκατε μέσα στα χρόνια, για να τον ξαναβρείτε θαυμάζοντας την αντίστασή του στη φθορά.

Πέρα από το γοητευτικό μύθο με τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις (ισχυρή και ασθενική πυρηνική, ηλεκτρομαγνητισμός, βαρύτητας), ο Χόκινγκ μάς έδωσε τελικά το μεγαλύτερο μάθημα: έθεσε την ίδια του την ύπαρξη σαν άσκηση για τους πολλούς. Το πάσχον σώμα σαν εξίσωση της ζωής.

in.gr

Headlines