Μαρία Κίτσου: Δεν ξέρω εάν είναι απειρία ή ηλιθιότητα αυτό που συμβαίνει

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Γνωρίζει έναν χαρακτήρα που θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του για να λυτρωθεί. Η Μαρία Κίτσου, μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, μιλά στο in.gr για τον απαιτητικό ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει στην παράσταση Δεσποινίς Τζούλια του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, που μετά το Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, φιλοξενείται από τις 11 έως και τις 15 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Εγνατια.

Με αφορμή το έργο, η κ. Κίτσου αναφέρεται σε ταξικές διαφορές, ρατσιστικές συμπεριφορές, αλλά και σχολιάζει την επικαιρότητα.

«Δεν ξέρω εάν είναι απειρία ή ηλιθιότητα. Από το »Όχι» στο δημοψήφισμα και μετά, η απογοήτευσή μου είναι μεγάλη. Το καλό είναι ότι ξεσηκώθηκαν οι καλλιτέχνες», δηλώνει και δεν παραλείπει να μιλήσει για τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον χώρο του πολιτισμού.

Αναφέρεται, ακόμη, στις μεγάλου μήκους ταινίες στις οποίες θα συμμετάσχει.

Στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου σάς είδαμε να υποδύεστε τη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίντμπεργκ,έναν χαρακτήρα σύνθετο για τον οποίον πολλές και διαφορετικές αναλύσεις έχουν γραφτεί
Ο ρόλος μου στη Δεσποινίδα Τζούλια είναι ένας ρόλος θηρίο. Μου αρέσει να αναμετριέμαι με τέτοιους ρόλους, ήταν μια εμπειρία ζωής, έσκαψα βαθιά μέσα μου. Πολλοί από το κοινό έρχονταν και μου έλεγαν :«τώρα καταλάβαμε πια είναι η Τζούλια». Είχα μεγάλη ευθύνη για το ρόλο, βασανίστηκα πολλές φορές, είναι όμως πια από τους αγαπημένους μου. Μέσα από την ανάγνωσή μας προσεγγίσαμε με έναν δικό μας τρόπο την Τζούλια, ένα πλάσμα πολυσύνθετο, αυτοκαταστροφικό, ένα κορίτσι πληγωμένο από το παρελθόν του. Αναζητά την ύπαρξη μέσα από την ανυπαρξία. Θέλει να πεθάνει και να λυτρωθεί. Όλη της η διαδρομή είναι μια ελεύθερη πτώση, πορεύεται σύμφωνα με την καρδιά και το ένστικτό της. Η Τζούλια είναι μια κοπέλα ρομαντική, αλλά και δεσποτική και αυτοκαταστροφική ταυτόχρονα. Χάνει τα όρια του εαυτού της, δεν ξέρει ποια είναι. Είναι βασανισμένη και άδικα πολλοί την παρουσιάζουν ως φαμ φατάλ, δεσποτική και μόνο.

Ο τρόπος που έχει μεγαλώσει επηρεάζει σημαντικά τον τρόπο που σκέφτεται κι ενεργεί
Φυσικά, μεγάλωσε με μια μητέρα που μισούσε τους άντρες. Η Τζούλια μεγάλωσε σαν αγόρι, ο πατέρας της ήταν απών γιατί η μητέρα της δεν ήθελε να τον παντρευτεί, γι’αυτό και έγινε μπαλάκι ανάμεσα στους δύο. Η Τζούλια πιστεύει ότι η ανωτερότητα της καταγωγής της μπορεί να τη χαρακώσει απέναντι στα πάντα. Έρχεται όμως ο έρωτας και εκείνη καταλαβαίνει ότι είναι ανοχύρωτη. Από αφέντρα γίνεται εξουσιαζόμενη.

Μια γυναίκα της εποχής μας πώς μπορεί να ταυτιστεί με την Τζούλια;
Μπορεί να ταυτιστεί όταν φτάνει το παιχνίδι του έρωτα και της εξουσίας. Αυτό το ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα σε ένα ζευγάρι για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι είναι επίκαιρο. Το έργο όμως μιλά και για ταξικές διαφορές, ζητήματα καταγωγής.

Θεωρείτε πως τα ταξικά ζητήματα στον έρωτα έχουν ξεπεραστεί σήμερα;
Δεν νομίζω, ειδικά σε πολύ αστικές οικογένειες τα παιδιά δεν είναι πολύ ελεύθερα να ερωτευτούν τον οποιονδήποτε. Εκτός κι αν κάποιος έχει τη δύναμη να τα αφήσει όλα πίσω του.

Μιλώντας για ταξικά ζητήματα και ρατσισμό, τι συναισθήματα σάς καλλιεργεί όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας με τους πρόσφυγες;
Συναισθήματα τρομακτικής λύπης και πανικού. Είναι ντροπή άνθρωποι εν έτει 2016 να ζουν σε αυτές τις συνθήκες κι οι δίπλα τους να ξοδεύουν τόσα στα μπουζούκια. Μερικοί ηθοποιοί οργανώσαμε κάποιες βραδιές ποίησης και όσοι έδιναν το «παρών» έφερναν τρόφιμα για τους πρόσφυγες. Δεν είναι όμως λύση αυτό. Πρέπει επιτέλους οι κυβερνήσεις να σταματήσουν να κάνουν τα στραβά ματιά, να σταματήσουν να παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων. Όλο αυτό έχει να κάνει και με παιχνίδια συμφερόντων.

Κλείνουν τα μάτια μπροστά στο προσφυγικό, λέτε, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις
Φυσικά, γιατί έχουν άλλα συμφέροντα και γραμμή πλεύσης. Είναι πιόνια. Το να πιάσεις τους λαθρέμπορες είναι πολύ εύκολο πριν μπουν στη βάρκα. Ντρέπομαι ειλικρινά. Κι εδώ δεν κάνουμε τίποτα, η κυβέρνησή μας δεν έχει καμιά επιρροή στην Ευρώπη, κι αν είχε θα φοβόταν να τη δείξει. Κλείνει τα μάτια.

Στο χώρο του πολιτισμού, πώς αξιολογείτε τους χειρισμούς της κυβέρνησης;
Είμαι μια από αυτούς που πίστεψε και ψήφισε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνω όμως τι κάνουν. Είναι σαν να θέλουν να σαμποτάρουν τον πολιτισμό και την τέχνη μας, το μόνο εξαγώγιμο προϊόν που έχουμε αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω εάν είναι απειρία ή ηλιθιότητα. Από το «Όχι» και μετά η απογοήτευσή μου είναι μεγάλη. Το καλό είναι ότι ξεσηκώθηκαν οι καλλιτέχνες. Αυτό που συνέβη με τον Γιαν Φαμπρ ήταν απαράδεκτο. Επιλέχτηκε ένας άνθρωπος που δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα και το πρόγραμμά του προωθούσε τον βελγικό πολιτισμό. Από την άλλη όμως ο Φαμπρ παραιτήθηκε. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό, κανείς δεν παραιτείται από ευθιξία.

Δεδομένων των δύσκολων συνθηκών, πώς πορεύεστε στο χώρο της τέχνης;
Αισθάνομαι τυχερή, στερούμαι όμως και θυσιάζω πράγματα. Το θέμα είναι πως κάθε χρόνο από τις σχολές βγαίνουν χιλιάδες ηθοποιοί. Απορροφητικότητα δεν υπάρχει ωστόσο.

Μιλήστε μας για τα επόμενα σχέδιά σας
Συμμετέχω σε δύο μεγάλου μήκους ταινίες. Στη μια του Κώστα Σαμαρά, στο Μαγικό Δέρμα είμαι guest star και στην άλλη, που θα αρχίσει μέσα του καλοκαιριού τα γυρίσματα, στο Cosmic Candy της Ρηνιώς Δραγασάκη, πρωταγωνιστώ κανονικά. Υποδύομαι την Άννα, ένα πλάσμα μοναχικό και περίεργο σε σημείο αυτιστικό. Toυ χρόνου θα βρίσκομαι στο Εθνικό Θέατρο για να παίξω στο έργο Πόθοι κάτω από τις λεύκες που θα σκηνοθετήσει ο Αντώνης Αντύπας.

entertainment.in.gr