Μετά μουσικής, θες – δε θες!

Απόλαυση η θάλασσα αυτή την εποχή, για όσους συνεχίζουν τα μπάνια. Εχει λίγο κόσμο, ενίοτε κολυμπάς μόνος, νιώθεις πολύ μακριά από τη φασαρία της πόλης. Αρκεί να μην αρχίσει να εκπέμπει τις μουσικές του το παρακείμενο beach bar.

Στον Σχοινιά, τις προάλλες, το «ντουπ – ντουπ» ακουγόταν σε όλη την παραλία  -και είναι τεράστια. Ιδού τι με απωθεί και από τις οργανωμένες πλαζ. Όχι ότι πρέπει να πληρώσω εισιτήριο, αυτό το καταλαβαίνω και το δέχομαι από τη στιγμή που καθαρίζουν και μου παρέχουν ντους και ξαπλώστρα.

Η μουσική από τα μπαράκια τους, που ακούγεται παντού, με αποτρέπει. Γιατί μου αρέσει να κολυμπώ μόνος, χωρίς τον Ρέμο, χωρίς τη Νατάσσα, ακόμα και χωρίς την Κάιλι (Μινόγκ) που κατά τα άλλα πολύ τη συμπαθώ.

Το «θέλεις – δεν θέλεις θα διασκεδάσεις μετά μουσικής» που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα με τρελαίνει, αν και γνωρίζω πως μπορεί να ακούγομαι ιδιότροπος σε μια χώρα όπου η μουσική παίζει (σχεδόν) παντού. Κυρίως η κακή μουσική.

Το ίδιο συμβαίνει και στα εστιατόρια. Τσεκάρεις, δεν ακούγεται μουσική, μπαίνεις. Επιτέλους θα μιλήσεις με την παρέα σου ήσυχα, χωρίς «τι;», «τι είπες;», «δεν σε άκουσα». Με το που κάθεσαι, πριν να σου φέρει τον κατάλογο, ο σερβιτόρος ανοίγει το ηχοσύστημα. Νάτοι πάλι, και ο Ρέμος, και η Νατάσσα, και η Κάϊλι, και τα άλλα τα παιδιά τα καλλίφωνα. Σχεδόν αδύνατο να βρεις εστιατόριο χωρίς μουσική.

΄Η ταξί. Δεν φτάνει το αναμμένο τσιγάρο του οδηγού, έχεις και τον Καζαντζίδη να σου παίρνει το κεφάλι. Αν ζητήσεις να το χαμηλώσει ή να το κλείσει σε θεωρεί παράξενο. Εγώ πάντως δεν έχω ζητήσει ποτέ να το κλείσουν ή να το χαμηλώσουν, σέβομαι την ανάγκη του οδηγού για λίγη ψυχαγωγία.

Απλώς καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί κανένας δεν σέβεται τη δική μου ανάγκη για λίγη ησυχία.

Σήμερα το πρόγραμμα είχε λαϊκές επιτυχίες του καλοκαιριού: «Λιώμα θα ‘μαι, λιώμα /μα θα σκέφτομαι εσένα ακόμα / το πρωί σε κώμα / θα γυρεύω το δικό σου στόμα»… «Αργυρός», γύρισε και μου είπε ο ταξιτζής.

«Κοσμάς» του είπα εγώ, και μόνο όταν έβαλε τα γέλια κατάλαβα τη γκάφα μου. «Κωνσταντίνος Αργυρός», μου εξήγησε, «αυτός που ακούμε. Τα σπάει!». Ο,τι πεις μεγάλε!