To INK του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι αδιαμφισβήτητα το πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς.

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης, που έχει χαρίσει στην παγκόσμια τέχνη αριστουργήματα ήρθε  στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να παρουσιάσει το πιο εσωτερικό του έργο.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ΙΝΚ. Είναι ο κόσμος του Παπαϊωάννου, είναι οι ενδόμυχες σκέψεις του, είναι η δική του οπτική πάνω στη γέννηση. Πάνω στην επιθυμία, στην επιβίωση. Είναι όλα αυτά που ενδέχεται ακόμα και ο ίδιος να μην μπορεί να εκφράσει με λόγια ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά το κάνει με τον μόνο τρόπο που έχει, επί σκηνής.

Φτιάχνοντας μια παράσταση-σταθμό που ο καθένας βιώνει τελείως διαφορετικά. Για το ΙΝΚ δεν μπορείς να πεις εύκολα ‘μου άρεσε ή δεν μου άρεσε’. Και στο τέλος της ημέρας δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι το πώς νιώθεις εκείνα τα 70 λεπτά που είσαι στην αίθουσα Τριάντα και βιώνεις αυτή την εμπειρία.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι στη σκηνή αρχικά μόνος. Απόλυτος κυρίαρχος, παντοδύναμος αλλά με βλέμμα ανήσυχο σαν κάτι συνεχώς να ψάχνει. Ντυμένος στα μαύρα και βρεγμένος αναμετράται με έναν πίδακα νερού, με ένα κόκκινο λάστιχο, μια ντισκομπάλα και ένα χταπόδι. Αυτό που στο τέλος ακούμε με μανία να χτυπά 30 φορές και να πάλλεται όλη η αίθουσα.

Στον αντίποδα του ισχυρού άνδρα γεννιέται από τον νερό ο Άλλος. Χωρίς ποτέ να διευκρινίζεται αν πρόκειται για ερωτική φαντασίωση, για το alter ego του, για τον ίδιο του τον εαυτό. Το γυμνό κατάλευκο σώμα, σε αντίθεση με τον μαυροντυμένο Παπαϊωάννου παλεύει για τη ζωή. Κοντράρεται με τον δημιουργό του με ένα διάφανο πλαστικό να τους χωρίζει, προσπαθεί να τον προσεγγίσει, να του μοιάσει, να τον εντυπωσιάσει.

Μια αρχέγονη διαδικασία, μια βουτιά στον ψυχισμό του καλλιτέχνη, μια ωδή στην γέννηση και την επιθυμία.

Η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, με την μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή και τον Šuka Horn να χορεύει δίπλα του, είναι μια εικαστική πρόταση που ταιριάζει περισσότερο σε μουσείο παρά σε θεατρική σκηνή. Είναι μια εγκατάσταση που σε γεμίζει με εικόνες υψηλής αισθητικής.

Σε κάθε περίπτωση, με αρκετά αδύναμα σημεία, το ΙΝΚ είναι η ψυχή του Δημήτρη Παπαϊωάννου και το δικό του όνειρο για την τέχνη.

Και μόνο για την τόλμη και το θάρρος του να παρουσιάσει αυτό το έργο άξιζε και με το παραπάνω το παρατεταμένο χειροκρότημα.

Headlines