Έρχεται η ανακοίνωση των νέων περιοριστικών μέτρων και προετοιμάζεσαι για έναν ακόμα Μάρτιο. Όμως κάπου μέσα σου ξέρεις πως δεν θα είναι το ίδιο. Και είναι η πρώτη φορά ίσως που το δεύτερο μέρος ενός σίριαλ (και μάλιστα θρίλερ) έχει το ίδιο σασπένς με τον πρώτο κύκλο. Δεν ξέρεις τι θα γίνει με την οικονομία, την εργασία σου, πότε θα ανοίξουν αρκετοί κλάδοι και για πόσο ακόμα θα πρέπει να στέλνεις ένα sms για να περπατήσεις στο πάρκο.

Σε σχέση λοιπόν με την πρώτη καραντίνα αρκετοί εργαζόμενοι δουλεύουν στα γραφεία τους και όχι από την οικία τους. Δεν υπάρχει επίσης ο φόβος του πρώτου κύματος. Καθότι τότε οι επιστήμονες δεν γνώριζαν πολλά για τον ιό και τη μετάδοση του.

Μπορεί αυτή τη φορά το κλείσιμο στα σπίτια να μην μοιάζει σε καμία περίπτωση με εκείνο της άνοιξης όμως αρκετοί κλάδοι τελικά έκλεισαν πάλι. Κλάδοι με πολλούς εργαζόμενους. Η κίνηση έτσι στους δρόμους δε θυμίζει καραντίνα. Και ευλόγως αρκετοί εκπρόσωποι των κλάδων της ελληνικής οικονομίας- κυρίως του λιανεμπορίου-  αναρωτιούνται γιατί είναι κλειστοί. Γιατί τα καταστήματα ρούχων να είναι κλειστά; Γιατί τα βιβλιοπωλεία να είναι κλειστά;

Κάποιοι εργαζόμαστε. Όμως κάποιοι -όπως και στο πρώτο lockdown- δεν εργάζονται.

Και ξανά λεω πως οι εμπορικοί σύλλογοι απορούν με τα λουκέτα. Και αρκετοί εκπρόσωποι των χώρων εστίασης. Εντάξει, τα μπαρ να κλείσουν έχει μια λογική. Όμως τα εστιατόρια έδειξαν μεγάλη υπευθυνότητα. Όπως και τα εμπορικά καταστήματα. Τηρώντας τα μέτρα προστασίας.

Γιατί φτάσαμε ως εδώ;

Η εξήγηση είναι μία: πιέζεται το εθνικό σύστημα υγείας. Και μάλιστα είναι στα όρια του.

Και με λύπη εγώ εντοπίζω μια βασική ομοιότητα μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου «κλεισίματος» της χώρας. Πέραν της απουσίας της διασκέδασης-τότε όπως και τώρα – εκείνοι που έπρεπε, τόσους μηνες, κινούνταν λες και δεν θα έρθει πανδημία.

Headlines