Μου ακούστηκε κάπως κάτι που είπε προχθές ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και προφανώς δεν του διέφυγε εν τη ρύμη του λόγου…

Αναφερόμενος λοιπόν στη μείζονα σημασία που δίνει -και ούτως ή άλλως έχει – το θέμα της «Πράσινης Πολιτείας» στον Βοτανικό υπερτόνισε το προφανές («το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ»), αλλά συμπλήρωσε κιόλας κάτι το οποίο δεν περίμενα να ακούσω…

Τις νέες γενιές των φιλάθλων τις φτιάχνουν, λέει, οι επιτυχίες στο ποδόσφαιρο!

Δεν ξέρω εάν αυτή η άποψη είναι και στην πραγματικότητα τόσο κυνική και τόσο ωμή, όσο τέτοια ακούσθηκε εκείνη τη στιγμή, αλλά για να το λέει φόρα παρτίδα ο ίδιος, κάτι παραπάνω θα ξέρει ή θα έχει διερευνήσει…

Ξενίζει ωστόσο αυτή η προσέγγιση, διότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι η… Κολοπετινίτσα ή η Πάνω Τραχανοπλαγιά, αλλά η κορυφαία ομάδα της τελευταίας εικοσιπενταετίας στην Ευρώπη και ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στα χρονικά του ελληνικού μπάσκετ, με μια πλειάδα από εμβληματικές φιγούρες του παγκοσμίου στερεώματος και με τίτλους και ρεκόρ που προκαλούν ίλιγγο!

Εάν λοιπόν ο πράσινος μπασκετικός μύθος δεν εμπνέει, δεν προσελκύει και δεν διαμορφώνει συλλογική συνείδηση, τότε όντως ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!

Τότε όχι μονάχα ορθώς πράττει που φεύγει, αλλά άργησε κιόλας!

Τότε δεν έπρεπε να ασχοληθεί καθόλου, όταν, το 2012, αποδέχθηκε την παρακαταθήκη του πατέρα του και του θείου του.

Το μπάσκετ στην Ευρώπη και δη στην Ελλάδα είναι εξ ορισμού ζημιογόνο και μάλιστα ώρες ώρες μοιάζει με βαρέλι χωρίς πάτο: τούτου δοθέντος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί, να αποχωρήσει, να απομακρυνθεί και να μη βρίσκεται πια στο κάδρο…

Δύσκολα το λες αυτό, δύσκολα το κάνεις, δύσκολα αλλάζεις την καθημερινότητά σου και δύσκολα προδίδεις αυτό που εσύ ο ίδιος αποκαλείς «τρόπο ζωής σου»…

Βεβαίως εδώ ισχύει απολύτως το πνεύμα της παροιμίας που λέει «όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος»: δεν τα ξέρει επίσης και όποιος (ανυστερόβουλος, όπως τόνισε ότι τον θέλει) πληρώσει το τίμημα των 25.000.000 ευρώ για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη…