Μια σχέση συνεπάγεται την αμοιβαία έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων και μάλιστα και τις ίσες υποχρεώσεις που θα έπρεπε ή έχουν οι δύο αυτοί άνθρωποι. Από τη θεωρία στην πράξη βέβαια υπάρχει μια χρονολογική απόσταση-διαδρομή.

Δουλειές σπιτιού

Προφανώς πρέπει και οι δύο να κάνουν τις υποχρεώσεις για την καθαριότητα του σπιτιού. Το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να συμβαίνει είναι μια πραγματικότητα τύπου «πήγαινε πλύνε κάνα πιάτο».

Από τη στιγμή που και οι δύο ζούνε κάτω από το ίδιο ταβάνι, οφείλουν και οι δύο να συμμαζεύουν, να καθαρίζουν, να πλένουν και να μαγειρεύουν. Δεν ξέρει αυτός να μαγειρεύει; Μάθε του. Βαριέται; Δε σε νοιάζει. Βαριέσαι και εσύ.

Άλλο βέβαια να δουλεύει ο ένας και ο άλλος να μην κάνει τίποτα. Τότε το προφανές είναι ότι τις περισσότερες δουλειές μοιραία θα τις κάνει ο ένας από τους δύο, για καθαρά πρακτικούς λόγους.

Αποφάσεις

Για σημαντικά θέματα καλό είναι να αποφασίζουν και τα δύο άτομα που συνιστούν αυτή τη σχέση. Το να αποφασίζει μόνο ο άντρας (πατριαρχία) ή η γυναίκα (μητριαρχία) είναι τραγικό και χρονολογικά ετεροχρονισμένο.

Πρέπει και οι δύο σε θέματα οικονομικών που απασχολούν το ζευγάρι, καθώς επίσης και σε θέματα αγοράς ακριβώς κινητών ή ακίνητων, να αποφασίζουν και οι δύο διότι και οι δύο χρειάζεται να πάρουν τέτοιες αποφάσεις.

Κανενός η απόφαση δεν υπερτερεί την απόφαση του άλλου εκτός αν διέπεται από περισσότερη λογική και πρακτική εφαρμογή.

Υποχρεώσεις

Το να δουλεύει μόνο ο άντρας γιατί θέλει τάχα δήθεν η γυναίκα να τα έχει όλα στο χέρι, ακούγεται πολύ ποιητικό αλλά είναι εντελώς σεξιστικό και μισογυνίστικο. Θέλει στην ουσία η γυναίκα να μην έχει οικονομική ανεξαρτησία και αυτάρκεια άρα και το δικαίωμα της επιλογής να χωρίσει αύριο μεθαύριο αφού θα εξαρτάται από τον άντρα.

Αντίθετα το να κάθεται ο άντρας και να τα περιμένει όλα στο χέρι είναι επίσης λάθος. Άλλο να είναι κάποιος περιστασιακά άνεργως και άλλο να μη θέλει να δουλέψει επειδή βαριέται. Αν βαριέται πες του να γυρίσει στην πεθερά σου.