Αυγουστιάτικα αθηναϊκά παράδοξα

Είναι ένα από τα βαρετά κλισέ του Αυγούστου, στον Τύπο, στις συζητήσεις, εσχάτως και στα κοινωνικά δίκτυα: Η ιδιαιτερότητα της Αθήνας τον Αύγουστο.

Αλλοι απολαμβάνουν την ερημιά και τους άδειους δρόμους. Αλλοι πανικοβάλλονται από τα ίδια. Αλλοι ηρεμούν, άλλοι γίνονται έξαλλοι που δεν συναντούν ψυχή ζώσα ή που συναντούν όλα τα μαγαζιά κλειστά, ή που ακόμη και ο περιπτεράς της γειτονιάς έχει εγκαταλείψει την θέση του.

Παρά ταύτα, η πραγματικότητα των τελευταίων ετών είναι πολύ διαφορετική και οι γραφικότητες στην μία ή την άλλη εκδοχή, δεν έχουν την θέση που είχαν παλαιότερα.

Κατ’ αρχάς, η Αθήνα τον Αύγουστο έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης δεν είναι αυτή που ήταν. Είναι πλέον πάρα πολλοί εκείνοι που δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν διακοπές και που παραμένουν στην πόλη, είτε έχουν δουλειά, είτε όχι.

Είναι όμως και πάρα πολλοί (αλλά πραγματικά πάρα πολλοί…) οι επισκέπτες της πόλης.

Όπως άλλωστε λέμε και υπαρηφανευόμαστε, ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας και είναι γεγονός ότι σε αυτόν οφείλεται εν πολλοίς η διάσωση της χώρας από την πλήρη και ολοκληρωτιή καταστροφή.

Υπό αυτό το πρίσμα, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν αλλιώς κάποια από τα αθηναϊκά αυγουστιάτικα φαινόμενα.

Για παράδειγμα:

Δεν νοείται σε μία μεγαλούπολη, η οποία πλέον αποτελεί και τουριστικό προορισμό να κλείνουν μαγαζιά τον Αύγουστο. Υπάρχει ανάγκη εξυπηρέτησης είτε κατοίκων, είτε επισκεπτών, είτε τουριστών. Και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δείγμα σεβασμού προς τον πελάτη η ματαίωση των δραστηριοτήτων με την επίφαση των θερινών διακοπών. Κάτι αντίστοιχο σε άλλο πεδίο δραστηριοτήτων θα σήμαινε π.χ. ότι οι εφημερίδες αναστέλλουν την κυκλοφορία τους τον Αύγουστο επειδή η κίνηση είναι μειωμένη…

Πόσο συμβατή είναι αλήθεια με την νέα πραγματικότητα της πόλης η αναστολή λειτουργίας καταστημάτων εστίασης στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Κολωνακίου;

Επιπλέον, δεν νοείται να συμβαίνει και το άλλο εξωφρενικό που παρατηρείται τις τελευταίες εβδομάδες.

Σε μία μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, δεν είναι δυνατόν να υπολειτουργεί σε τέτοιο εξωφρενικό βαθμό το δίκτυο των μέσων μαζικής μεταφοράς. Είναι τουλάχιστον προσβλητικό για παράδειγμα, οι συρμοί του μετρό να κινούνται με συχνότητα δεκαπενταλέπτου. Είναι σαν να λένε οι υπεύθυνοι και αρμόδιοι στους πολίτες να κινηθούν με τα πόδια, είτε προκειμένου να μεταβούν στην εργασία τους, είτε σε οποιονδήποτε άλλο προορισμό. Και ας μην ξεχνούμε και σε αυτήν την περίπτωση τους τουρίστες, για τους οποίους τόσο πολύ υποτίθεται ότι «καιγόμαστε».

Φαινόμενα σαν κι αυτά μάλλον θα πρέπει να εκλείψουν τα επόμενα χρόνια. Συνθήκες άλλες θα πρέπει να διαμορφωθούν και αντιλήψεις διαφορετικές να αναπτυχθούν.