Μεγάλες προκλήσεις

Ας κάνουμε μία άσκηση μελλοντολογίας. Μετά τις εκλογές – και με την προϋπόθεση πως υπάρχει αυτοδύναμη κυβέρνηση – ποιες είναι οι μεγάλες και πιεστικές προτεραιότητες που θα πρέπει, χωρίς καθυστέρηση, να αντιμετωπίσει;

Πρώτη και καλύτερη θα πρέπει να είναι η αναδιοργάνωση, με στόχο την άμεση αποτελεσματικότητα, του δημόσιου τομέα. Ανασυγκρότηση δηλαδή του κράτους κι επαναπροσδιορισμός κυβερνητικών στόχων. Με στόχο όχι τα συμφέροντα του κράτους και των συντεχνιών που το διαφεντεύουν, αλλά την εξυπηρέτηση της καθημερινότητας των πολιτών.

Γελοιότητες του είδους «στάση εργασίας λόγω γενικής συνέλευσης», και μάλιστα στο ξεκίνημα επάνω 3ήμερης αργίας, δεν θα πρέπει να ξανακουσθούν. Οπως και απεργίες δίχως στέρηση αποδοχών, με διάφορες κωμικές δικαιολογίες, θα είναι αδιανόητο να ξαναεμφανισθούν.

Πρόωρο μέλημα θα πρέπει να ‘ναι το συμφέρον των φορολογουμένων πολιτών κι όχι οι όποιες ανησυχίες των βολεμένων συντεχνιών.

Αλλη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η απογραφειοκρατικοποίηση της κοινωνίας και της οικονομίας. Δεν γίνεται απλοποίηση διαδικασιών κι απελευθέρωση της οικονομίας δίχως κατάργηση φορέων και πόλεμο κατά του κρατισμού. Τέτοιες κινήσεις μειώνουν τις δαπάνες του κράτους κι επιτρέπουν περιορισμό φόρων. Με ένα σμπάρο δηλαδή δύο τρυγόνια. Μείωση φόρων δεν γίνεται δίχως σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα και μηχανισμούς.

Μεγάλη έμφαση πρέπει να δοθεί και στο Μεταναστευτικό. Και να καταλάβει και η Ευρώπη πως η μέχρι τώρα στάση της υπονομεύει τον εαυτό της και δεν εξυπηρετεί πραγματικά τις ηθικές και δημοκρατικές της αξίες. Η αλλαγή πλεύσης δεν θα είναι εύκολη. Προϋποθέτει σύγκρουση με πρόσωπα κι υπερεθνικά συμφέροντα. Πρέπει όμως να γίνει.

Δύσκολη στροφή θα χρειασθεί και στην εξωτερική πολιτική. Για να σηματοδοτηθεί το καινούργιο κι ορμητικό. Η σύμπραξη με τις ΗΠΑ θα πρέπει να είναι επιλογή πρώτης προτεραιότητας. Οχι λόγω ιδεολογίας. Αλλά επειδή προσεγγίζουν έντονα σήμερα τα εθνικά συμφέροντα των δύο χωρών. Με την κατανόηση όμως πως υπάρχουν κι ιδιαιτερότητες.

Η στάση μας απέναντι στο Ιράν και τη Ρωσια δεν μπορεί να είναι ταυτόσημη με των ΗΠΑ. Η πρώτη είναι χώρα ανάχωμα στον εγκληματικό ακραίο σουνιτισμό. Ενώ η Ρωσία έχει βαθείς ιστορικούς δεσμούς με τη χώρα μας, μια και πρωτοστάτησε στην ανεξαρτησία μας αλλά και στην ίδρυση του σύγχρονου κράτους μας – αν και συνέβαλε, εξοπλίζοντας τον Κεμάλ, στην ντροπιαστική για μας Μικρασιατική Καταστροφή.

Ειλικρινείς λοιπόν σύμμαχοι με τις ΗΠΑ, μέλος, αλλά με ρόλο, στην Ευρώπη και στάση αντικειμενικότητας και σεβασμού προς όλους τους άλλους. Χώρα σοβαρή, δίχως υστερίες, κι απόλυτα αξιόπιστη στις εξωτερικές μας σχέσεις. Αυτή πρέπει να είναι η Ελλάδα…

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός