Ούτε ο Αλέφαντος

Προχθές λέγαμε για «ποδοσφαιρικό μεσαίωνα». Σχετικά με τα έργα και τις ημέρες του Aγγελου Αναστασιάδη στην εθνική ομάδα. Κάτι που έσπευσε να επιβεβαιώσει ο ομοσπονδιακός προπονητής. Στη συνάντηση με τους δημοσιογράφους χθες, ενόψει του ματς με την Αρμενία. «Εμείς είμαστε μόνοι μας εκεί. Δεν υπάρχει κανένας. Το έχω πει, από τη πρώτη στιγμή. Εμείς κι ο Θεός. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αν πάμε καλά, όλοι θα μας χειροκροτήσουν. Αν δεν πάμε καλά, όλοι θα μας βρίσουν. Είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα. Ο,τι πει ο Θεός». Τι δεν καταλαβαίνεις; Ο άνθρωπος ζει στον δικό του κόσμο. Μακριά από τη σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Σου το λέει ξεκάθαρα. Δεν κρύβεται. «Οταν αρχίζουνε και μας βρίζουν είμαι πολύ χαρούμενος. Φοβάμαι μόνο όταν με χειροκροτάνε». Μπορείς να φανταστείς τον Ρεχάγκελ να μιλάει με αυτόν τον τρόπο; Τον Σάντος; Τον Ρανιέρι; Τον Σκίμπε; Ούτε ο Αλέφαντος.

Προσέγγιση
Ο Αλέφαντος θα σου μίλαγε για ποδόσφαιρο. Θα επέμενε. Οτι τα έκανε όλα σωστά. «Δεν σ’ τα εξηγώ καλά; Δεν σ’ τα λέω ωραία; Μάθε μπαλίτσα από τον άρχοντα». Θα είχε ένα ενδιαφέρον η κουβέντα. Για τον Αναστασιάδη το 0-3 με την Ιταλία ήταν ως μη γενόμενο. Καμιά αναφορά στις επιλογές του. Που ήταν η αιτία της τραγικής εμφάνισης. Καμία αναφορά στον τρόπο προσέγγισης του αντιπάλου και του παιχνιδιού. Τίποτα. Για οτιδήποτε άλλο μίλησε εκτός από ποδόσφαιρο. Οταν ο προπονητής σού λέει «ό,τι πει ο Θεός», η κουβέντα τελειώνει εκεί. Δεν πάει παρακάτω. Στο μεταξύ ξέχασε τι είχε πει μετά το ματς με την Ιταλία («επτά και παραπάνω από τους έντεκα είχαν απόδοση κάτω του μετρίου», «δεν έβαλαν τα πόδια τους, δεν πήραν μία κόντρα») κι έσπευσε να υπερασπιστεί τους ποδοσφαιριστές. «Θυμώνω, στεναχωριέμαι, όταν βγάζετε άχρηστους τους ποδοσφαιριστές. Είναι άδικο».

Αλλαγές
Κουτοπονηριές. Κανείς δεν τα έβαλε με τους ποδοσφαιριστές. Το αντίθετο. Στις αλλοπρόσαλλες επιλογές του προπονητή που εγκλώβισαν τους ποδοσφαιριστές στάθηκε το σύνολο του Τύπου. Παιχνίδι έρχεται σαφώς και πρέπει οι ποδοσφαιριστές να ξεπεράσουν το σοκ του 0-3. Τα εκ των υστέρων, «φταίω εγώ, έχω εμπιστοσύνη στους ποδοσφαιριστές», είναι παλιομοδίτικα . Δεν περνάνε. Δεν είναι αφελείς οι ποδοσφαιριστές. Το ματς απόψε με την Αρμενία είναι διαφορετικό. Η Εθνική καλείται να κερδίσει. Εστω με μισό – μηδέν. Εκ των πραγμάτων θα γίνουν αλλαγές. Κι όχι μόνο σε πρόσωπα. Δεν γίνεται να ξαναπαίξει ο Ζέκα δεξί μπακ. Ο Σιόβας αμυντικό χαφ. Ο Φορτούνης σέντερ φορ. Η ομάδα καλείται να παίξει ποδόσφαιρο. Να φτιάξει φάσεις. Να σκοράρει. Αντε εσύ να μπεις στο μυαλό του Αγγελάρα. Τι θα σκαρφιστεί. Τι θα του καρφωθεί στο μυαλό του. Τι θα βρει για να πρωτοτυπήσει.

Απωθημένα
Κι εντάξει. Δεν αγνοείς τη πραγματικότητα. Η δεξαμενή του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει στερέψει. Και από ταλέντο και από προσωπικότητα. Το «έλληνας επιθετικός» είναι άγνωστη έννοια. Οι επιλογές για τη στελέχωση της εθνικής ομάδας είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Κατά συνέπεια ο πήχης σχετικά με τις απαιτήσεις πρέπει να ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα. Να πούμε, επίσης, ότι ο ομοσπονδιακός προπονητής είναι ανέκαθεν ο εύκολος στόχος. Ούτε ο Ρεχάγκελ κι ο Σάντος δεν κατάφεραν να γλιτώσουν. Οι αθλητικογράφοι βγάζουν τα απωθημένα τους. Επειδή δεν μπορούν να κάνουν κριτική στον προπονητή της ομάδας που υποστηρίζουν. Αλλο αυτό όμως κι άλλο η περίπτωση Αναστασιάδη. Μπορείς να βρεις τον δεύτερο προπονητή που θα ακούσεις να σου λέει «όταν αρχίζουνε και μας βρίζουνε είμαι πολύ χαρούμενος»; Ούτε του Ηρακλή Καρδιτσομαγούλας. Σε αυτόν τον προπονητή δώσανε την εθνική ομάδα.