«Οι έλληνες πολίτες αξίζουν κάτι καλύτερο. Ηρθε η ώρα για Ενήλικες στο Δωμάτιο». Με την απάντηση είναι σαν να αρχίζει η διαφήμιση εκεί όπου τελειώνει η πολιτική. Σαν ο Βαρουφάκης να μην ήθελε να σχολιάσει μόνο τον καταλογισμό του Αλέξη Τσίπρα ότι ο πρώην υπουργός του ήταν έτοιμος να συνεργαστεί με τον Σόιμπλε, αλλά να θυμίσει με την ευκαιρία ότι υπάρχει και εκείνο το βιβλίο με τον ίδιο τίτλο που φέρει την υπογραφή του και όπου να ‘ναι γίνεται και ταινία.

Ηταν η αναφορά στους «Ενήλικες στο Δωμάτιο» μια στιγμή βαρουφακικής τηλεπώλησης; Ανεξάρτητα από τις προθέσεις του συγγραφέα Βαρουφάκη, η απάντηση έχει πολιτική αυταξία. Και έχει επειδή η δήλωση του Τσίπρα με την οποία σχολίασε την υποτιθέμενη προθυμία του Βαρουφάκη να συνεργαστεί με τη ΝΔ δεν ήταν χαμηλόφωνη. Πέρα από την υπερβολική δόση ειρωνείας, η δήλωση είχε και έναν σαφή στόχο. Κι αυτός ήταν να ακυρώσει τον Βαρουφάκη ως άμεμπτη Αριστερά της Αριστεράς.

Ο στόχος δεν στερείται νοήματος. Οχι εμπορικά αλλά πολιτικά, ο Βαρουφάκης διαφημίζει τον εαυτό του ως την Αριστερά που, αντίθετα από τη συριζαϊκή, δεν υποτάχθηκε στους δανειστές και δεν συνθηκολόγησε ούτε στιγμή μαζί τους. Ηταν από εκείνους που παραιτήθηκαν μετά την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα του 2015 επιμένοντας στη σύγκρουση μέχρι τέλους. Με τον εφιάλτη του Grexit που προκάλεσε ο ίδιος να έχει απομακρυνθεί, ο Βαρουφάκης μπορεί να καλλιεργεί τον προσωπικό του μύθο και να ακούγεται πιστευτός σε ένα κάποιο ακροατήριο.

Αλλά δεν είναι η μόνη  αντιμνημονιακή δύναμη. Είναι και η μόνη διαβρωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά του. Η μόνη που μπορεί να ελπίζει στην είσοδό της στη Βουλή ακριβώς χάρις σε συριζαϊκές ψήφους. Ο κίνδυνος από αυτήν την άποψη δεν είναι καθόλου αμελητέος για τον Τσίπρα. Μπορεί η Βουλή με τον Βαρουφάκη να μη θυμίζει ακριβώς δωμάτιο ενηλίκων. Αλλά για τον Τσίπρα ο Βαρουφάκης δεν θα ακούγεται σαν παιδί. Θα ακούγεται σαν ηχώ του παλιού καλού αντιμνημονιακού εαυτού του.

Headlines