Ο Πύργος, το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα, μεταφέρεται στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού και σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση με τους Νίκο Γιαλελή, Δημήτρη Μηλιώτη, Ιάκωβο Μηνδρινό, Σεμίνα Πανηγυροπούλου, Λυγερή Ταμπακοπούλου, Άρη Τρουπάκη και Ναταλία Στυλιανού. Από 29 Μαίου και μόνο για 15 παραστάσεις.

Ένας κάποιος κύριος Κ. καταφθάνει σε ένα χωριό που ανήκει στην επικράτεια κάποιου Πύργου. Πιστεύει πως έχει προσληφθεί ως Χωρομέτρης, κάτι που σύντομα θα αποδειχθεί απλή προσδοκία. Ο διορισμός του είναι ένα λάθος, της κατά τα άλλα αλάνθαστης διοίκησης. Ο κ. Κ. παρότι ξένος στον νέο τόπο, πασχίζει να ενταχθεί και να κατανοήσει την λειτουργία αυτού του παράλογου μηχανισμού. Δε δείχνει να πτοείται, καταβάλει κάθε προσπάθεια με μια σχεδόν ακατανόητη επιμονή. Αντιτάσσεται άραγε, ή έχει ήδη υποκύψει; Κανένας δεν μπορεί να δώσει απάντηση.

O Ιάκωβος Μηνδρινός μιλάει για το θρυλικό έργο.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση στην οποία συμμετέχετε.

Ο «Πύργος» είναι το τελευταίο και ημιτελές μυθιστόρημα του F.Kafka.

Ένα ανελέητο κυνηγητό για μια θέση, μια αναγνώριση, μια ευκαιρία ή για κάτι / ότι άλλο. Ο κόσμος που  φτιάχνει ο συγγραφέας είναι τόσο παράξενος όσο και παράξενα γνώριμος για μας σήμερα, αστείος και σκληρός, μακρινός και δίπλα μας. Η παράσταση είναι μια ερώτηση για το τι συμβαίνει γύρω μας και που είμαστε εμείς μέσα σε αυτό.

Πόσο δύσκολο είναι το κομμάτι της επιβίωσης για έναν νέο ηθοποιό σήμερα;

Δεν γνωρίζω νέο ηθοποιό που να βιοπορίζεται μόνο από το θέατρο σήμερα και αν υπάρχουν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα δυστυχώς. Πέρα από την τεράστια ανεργία, ακόμα και ηθοποιοί με συνεχή παρουσία σε παραστάσεις αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα και σε άλλους κλάδους. Βασική συνέπεια αυτού πέρα από τα προφανή, είναι η δυσκολία του να αφιερώσεις το χρόνο που απαιτεί ένα θεατρικό κείμενο και η δημιουργία μιας παράστασης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη του νέου ηθοποιού αλλά και του θεάτρου στην Ελλάδα γενικότερα. Το να βλέπω άυπνους συναδέλφους να τρέχουν πανικόβλητοι και να θεωρούν πολυτέλεια τον ελάχιστο μισθό των άλλων επαγγελμάτων είναι μέρος της καθημερινότητας μου.

Πως θα περιγράφατε το θεατρικό τοπίο της Αθήνας;

Η Αθήνα είναι ακόμα, μια ζωντανή πόλη. Θεατρικό κοινό υπάρχει και έχω την εντύπωση ότι στα χρόνια της κρίσης έχει αυξηθεί κιόλας. Οξύμωρο; Μπορεί και όχι.. το πρόβλημα είναι ότι οι παραστάσεις είναι πολύ περισσότερες από όσες αναλογούν στους κατοίκους της και  αυτό κάτι έχει να μας πει. Οι θεατρικές σεζόν έχουν μικρύνει πολύ, οι απόφοιτοι δραματικών σχολών αυξάνονται και η προσπάθεια των νέων να υπάρξουμε και να διεκδικήσουμε την ευκαιρία να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα έχει οδηγήσει στην δημιουργία ομάδων που αυτοχρηματοδοτούνται για να μπορέσουν να συντηρηθούν. Σε αυτή την εξέλιξη υπάρχουν θετικά και αρνητικά. Από την μια δημιουργούνται αυθεντικές δουλειές που έχουν να πουν κάτι πραγματικά, από την άλλη είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν μέσα στις τόσες άλλες.

Τα όνειρά σας για το μέλλον;

«Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις τον θάνατο είναι να έχεις ζήσει πραγματικά όταν αυτός έρθει».

Όνειρο μου είναι να θυμάμαι πάντα αυτά τα λόγια.

Headlines