Ημέρες Πάσχα, ημέρες κατάνυξης και περισυλλογής, αυτές που διανύουμε. Το υγιώς σκεπτόμενο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που ανθίσταται και δε χειραγωγείται, αναζητά εναγωνίως ένα στήριγμα, γυρεύει ένα αποκούμπι, για να ξεφύγει από τη μιζέρια και την κακομοιριά που κυριαρχούν εδώ και χρόνια στο δημόσιο βίο.

Σε τι μπορούν άραγε να ελπίζουν οι άνθρωποι αυτοί, για να απαλλαγούν από τα επαχθή φορτία τού χθες και το νοσηρό κλίμα τού σήμερα, για να οδηγηθούν από τον δικό τους Επιτάφιο στη δική τους Ανάσταση;

Εύκολες απαντήσεις σε δύσκολα προβλήματα προφανώς δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και οι απόψεις που διατυπώνονται επί του προκειμένου είναι συχνά-πυκνά κατά πολύ αποκλίνουσες ή και αντιφατικές.

Παρά ταύτα, είμαι της γνώμης ότι στον πυρήνα όλων ανεξαιρέτως αυτών των προτάσεων θα έπρεπε να υπάρχει ένα κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο, μια κοινή εννοιολογική αφετηρία, την οποία θεωρώ εκ των ων ου άνευ για την πολιτισμική, πολιτική και οικονομική αναγέννηση της Ελλάδας.

Βασικά συστατικά στοιχεία του κοινού αυτού αξιακού συστήματος θα έπρεπε να είναι η ανοχή, η αξιοκρατία και η αλληλεγγύη: η διαλλακτική στάση και διάθεση, η ανάδειξη των ικανοτέρων αλλά και η ταυτόχρονη προστασία των πλέον αδυνάτων αποτελούν εχέγγυα για την αρμονική συνύπαρξη των ατόμων και την πρόοδο κάθε κοινωνίας.

Καλό θα ήταν να αντιληφθούμε, επιτέλους, ότι η ποθούμενη κοινωνική ανάσταση προϋποθέτει τη δική μας —ειρηνική και διαρκή— επανάσταση, την υπέρβαση ξεπερασμένων αντιθέσεων και την αναζήτηση κοινών οραμάτων.

Headlines