Μπορεί να το δει κανείς ως δείγμα εκείνης της καταστατικής γκρίνιας που χαρακτηρίζει την Αριστερά στις πιο συρρικνωμένες εκδοχές της. Ή μπορεί να είναι απλώς ένα σύμπτωμα ηττοπάθειας. Ή, ακόμη χειρότερα, το φυσικό αποτέλεσμα του συνωστισμού των υποψηφίων για λίγες θέσεις – δεν θα στηθεί και κανένας καβγάς, δεν θα πέσει και κανένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη; Οπως είναι γνωστό όμως, τα γεγονότα παραμένουν πεισματικά γεγονότα. Και αν είναι ένα γεγονός πως ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να συντηρήσει το άνοιγμα στην Κεντροαριστερά και διά των αφομοιωμένων πασόκων, το άλλο είναι πως το εγχείρημα υπονομεύεται από εκείνους που συστήνονται ως ενσαρκώσεις της αυθεντικής Αριστεράς.

Από αυτήν την άποψη, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής δεν πόζαρε μόνο δίπλα στο λάθος πρόσωπο. Πόζαρε και σε λάθος χρόνο. Σε χρόνο που δεν είναι εκλογικά ουδέτερος. Και σε χρόνο που οι ενσαρκώσεις του αυθεντικού ΣΥΡΙΖΑ, οι όψιμοι ζηλωτές της ιδεολογικής ορθοδοξίας και της κομματικής καθαρότητας, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. «Εγώ είμαι ΣΥΡΙΖΑ, αυτός δεν έχει δουλειά στον ΣΥΡΙΖΑ» λέει ο ένας.

«Θα έπρεπε να παραιτηθεί» φωνάζει ο άλλος. «Μα να φωτογραφηθεί με τον Αμβρόσιο; Να ήταν τουλάχιστον με τον Ιερώνυμο» εξανίσταται ο τρίτος. Ο παλαιοπασόκος γίνεται ξαφνικά ξένο σώμα. Γίνεται ο παλαιοπασόκος από εκείνο το ΠΑΣΟΚ που «βρωμούσε», όπως είχε πει όχι ακριβώς κομψά αλλά πάντως σε πιο ανύποπτο εκλογικά χρόνο ο Νίκος Φίλης.

Μπορεί ο Κουρουμπλής να είναι ένα είδος δαρβινικού τεφάλ – να επιβιώνει πολιτικά χωρίς να κολλάει πάνω του τίποτε, ούτε καν το πετρέλαιο του Σαρωνικού, όχι μια φωτογραφία με τον Αμβρόσιο. Ομως ο Κουρουμπλής πόζαρε με τον Αμβρόσιο αφού οι αυθεντικοί συριζαίοι πόζαραν με τους αυθεντικούς χρυσαυγίτες, αφού μέτρησαν τις ψήφους των αυθεντικών χρυσαυγιτών, αφού αγκαλιάστηκαν με τον Καμμένο και αφού συγκυβέρνησαν μαζί του. Το ερώτημα επομένως δεν είναι εάν έχει θέση στον ΣΥΡΙΖΑ ο Κουρουμπλής. Αλλά εάν ο Κούλογλου, ο Αρβανίτης και ο Παπαδημούλης έχουν τις ίδιες αντικολλητικές ιδιότητες.

Headlines