Τα τραγούδια με τα οποία κατηγορούσαν οι χωρικοί τους πολίτες αποδείχθηκαν χρήσιμα, γι’ αυτό και υποχρέωσαν τους πρώτους να τα επαναλάβουν στο θέατρο. Εκείνοι μάλιστα αλείφονταν με μούργα κρασιού (τρυξ, γεν. τρυγός στην αρχαία ελληνική γλώσσα) και γίνονταν αγνώριστοι.

Η μούργα ως υποκατάστατο της μάσκας φανερώνει ότι ο άνθρωπος που συνέλαβε αυτήν τη θεωρία πήρε στα σοβαρά τη λέξη τρυγωδία ως ονομασία της κωμωδίας.

Στην πραγματικότητα, η τρυγωδία αποτελεί έναν αστείο παράλληλο σχηματισμό προς την τραγωδία, με τη λέξη τρυξ να αποτελεί το πρώτο συνθετικό.

Μολονότι, όπως γίνεται αντιληπτό από τα ανωτέρω, η παραγωγή της κωμωδίας από την κώμη είναι λανθασμένη, η θεωρία αυτή περιέχει έναν πυρήνα αλήθειας: οι Έλληνες, όπως και άλλοι λαοί, είχαν έναν τύπο λαϊκής δικαιοσύνης, που ευλόγως θεωρούμε ότι σχετίζεται άμεσα με το σκώμμα της κωμωδίας, την ιαμβική ιδέα και την περιπαικτική διάθεση εν γένει.

Αξίζει, τέλος, να προσθέσουμε ότι στις κάθε λογής πομπές συμμετείχαν συχνά και ζώα, που τα τραβούσαν μαζί τους.

Το γεγονός αυτό οδήγησε στη δημιουργία χορών από ζώα, που σύμφωνα με όσα μαρτυρεί η αγγειογραφία χόρευαν άλλοτε και στην Αθήνα.

Κωμωδίες με ονόματα όπως Σφήκες, Όρνιθες και Βάτραχοι υποδηλώνουν το χώρο από τον οποίον ξεκίνησαν.

Οι απαρχές του δράματος – η γένεση της κωμωδίας (Μέρος Α’)

Οι απαρχές του δράματος – η γένεση της κωμωδίας (Μέρος Β’)

Οι απαρχές του δράματος – η γένεση της κωμωδίας (Μέρος Γ’)

Headlines