Το τελευταίο βιβλίο του Ηλία Ευθυμιόπουλου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως οδοιπορικό, μια και αντλεί, ως προς τη μέθοδο, πολλά στοιχεία από την παράδοση των περιηγητών που όργωσαν κυριολεκτικά τον ελλαδικό χώρο από τον 15ο ως τον 19ο αιώνα. Ομως, κατά τη γνώμη μου, το ύφος της γραφής είναι επηρεασμένο πολύ περισσότερο από σύγχρονους πεζογράφους/ταξιδιώτες όπως ο Πάτρικ Λη Φέρμορ και ιδίως ο Κλαούντιο Μάγκρις. Τα είκοσι κεφάλαια του βιβλίου περιγράφουν είκοσι διαφορετικούς νησιωτικούς τόπους, λιγότερο ή περισσότερο γνωστούς: τόπους που διατηρούν ακόμα σήμερα χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαιότητας, τόσα ώστε η επίσκεψη, μαζί με την αποκρυπτογράφηση των πηγών (μουσεία, βιβλία και ανθρώπινες αναμνήσεις) να είναι δυνατόν να ανασυνθέτει κάθε φορά μια νέα πραγματικότητα, αφήνοντας ανοικτή τη δυνατότητα μιας εις το διηνεκές ανακάλυψης.

Διαβάστε περισσότερα εδώ