Την Πρωτοχρονιά συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Συνήθως όταν γράφουμε ότι ένας συγγραφέας υπήρξε «από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα» υπονοείται μια εκτεταμένη βιβλιογραφία ή μια μεγάλη πινακοθήκη ηρώων. Κι όμως, η ιστορία της λογοτεχνίας αποδεικνύει ότι δεν χωράει σε καλούπια και ότι ενίοτε δραπετεύει από τις χαραμάδες των τυποποιημένων ερμηνειών. Οπως στην περίπτωση του Σάλιντζερ, ο οποίος χώρισε από τον κόσμο τα «δικά του», επιλέγοντας την αυτοαπομόνωση στη φάρμα του Κόρνις, στο Νιου Χαμσάιρ, ώς τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 2010.

Για τον αμερικανό συγγραφέα αρκούσαν μερικά διηγήματα και ένα μυθιστόρημα. Ο «Φύλακας στη σίκαλη» του 1951 ήρθε για να μείνει, να επηρεάσει τους επιγόνους με τον υπόγειο τρόπο που μόνο η μεγάλη τέχνη γνωρίζει, να αφομοιωθεί από την ποπ κουλτούρα, να ενταχθεί στην ακαδημαϊκή ύλη (ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Ρίσμαν, που το 1950 είχε μόλις εκδώσει το εξαιρετικό «Μοναχικό πλήθος» πρότεινε τον «Φύλακα» ως άσκηση στους φοιτητές του Χάρβαρντ). Στην ελληνική γλώσσα γνωρίσαμε το βιβλίο και τον αταξινόμητο ήρωά του, Χόλντεν Κόλφιλντ, χάρη στο σχήμα που του έδωσε το 1978 (εκδ. Επίκουρος) η ποιήτρια και μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη, η οποία το 2014 παρέδωσε μια νέα μετάφραση υπό τον τίτλο «Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης» (εκδ. Γράμματα). Με αφορμή τη φετινή επέτειο, θυμάται τον συγγραφέα και τον ήρωα, με τους οποίους τη συνδέει, όπως γράφει, μισός αιώνας.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines