Είχε κοινωνιολογικό ενδιαφέρον το πιο πρόσφατο επεισόδιο του «Bake off Greece», του παιχνιδιού του Alpha, όπου άνδρες και γυναίκες που αγαπάνε τη ζαχαροπλαστική διαγωνίζονται για την ανάδειξη του καλύτερου ερασιτέχνη ζαχαροπλάστη της χώρας.

Ολοι αυτοί οι σε μεγάλο βαθμό ταλαντούχοι άνθρωποι, που αν και ερασιτέχνες καταφέρνουν να φτιάχνουν πολυώροφες τούρτες που απαιτούν την επιδεξιότητα επαγγελματία, την πάτησαν με ένα γλυκό που φτιάχνεται εδώ και δεκαετίες σε όλα τα ελληνικά σπίτια:

Ο ρουτινιάρικος σιμιγδαλένιος χαλβάς (γιατί αυτό τους ζητήθηκε) έγινε το Βατερλό τους, με έναν – δύο να καταφέρνουν αξιοπρεπές αποτέλεσμα και με τους περισσότερους να δηλώνουν (τη στιγμή που τους έβλεπες να αποτυγχάνουν) πως δεν τον είχαν ξαναφτιάξει ποτέ.

Μιλάμε για «ζαχαροπλάστες» που σου έδιναν την εντύπωση πως μπορούν να φτιάξουν (και να διακοσμήσουν αριστοτεχνικά) την καλύτερη Πάβλοβα στο χρόνο που εσύ χρειάζεσαι για να ετοιμάσεις ένα απλό τοστάκι.

Και οι οποίοι, όταν βρέθηκαν μπροστά στην κατσαρόλα με το σιμιγδάλι, έπαθαν πανικό. Και τα έκαναν σαλάτα. Η αμηχανία τους, η αγωνία τους, ο τρόμος τους και τελικά η παταγώδης αποτυχία τους αποκάλυψαν πόσο πολύ έχουμε χάσει την επαφή με τον καθημερινό πολιτισμό των οικογενειών που μας γέννησαν και μας μεγάλωσαν, με τις γευστικές παραδόσεις μας.

Και πως γυρίζοντας περιφρονητικά  την πλάτη στο ρυζόγαλο και πέφτοντας με τα μούτρα στην πανακότα με raspberry coulis και στα Iles flottantes με καραμελωμένο ανανά, περισσότερο φουσκώσαμε από μεγαλομανία, παρά επειδή η ζάχαρη παχαίνει.

Headlines