Τι ζήτησε ο Αλέκος Φλαμπουράρης; Φαινομενικά ό,τι ζητούν πολλοί στη ζωή: μια δεύτερη ευκαιρία. Τη δεύτερη εκείνη ευκαιρία που θα επέτρεπε σε εκείνον και στο κόμμα του να δείξουν τι πραγματικά είναι ικανοί να κάνουν. «Θα είναι πραγματικά κρίμα να μη μας αναγνωριστεί, εν τέλει, τόση προσπάθεια και τόσος κόπος» είπε στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. «Ακόμη και στις αστοχίες του, ακόμη και στις ήττες του, ο κόπος μας ήταν τίμιος και αυθεντικός. Θα είναι κρίμα να μη μας δοθεί ο αναγκαίος πολιτικός χρόνος».
Αυτό που ζητά όμως στην πραγματικότητα ο Φλαμπουράρης είναι ένα ιδανικό περιβάλλον. Οχι το περιβάλλον του αυτοοικτιρμού, το περιβάλλον όπου, όπως είπε, «κανένας δεν μας λυπήθηκε».
Ούτε το ακόμη πιο οδυνηρό περιβάλλον της αυτογνωσίας που τον έκανε να ανακαλύψει τις ρομαντικές του αυταπάτες. Το ιδανικό περιβάλλον είναι ένα περιβάλλον συριζαϊκού εργαστηρίου. Είναι αυτό που επιχείρησε να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις κατά Φλαμπουράρη αντίξοες συνθήκες: ένα κράτος που ελέγχεται από το κόμμα, μια Δικαιοσύνη που χειραγωγείται, ένα μιντιακό τοπίο που επιχειρείται να χτιστεί από την αρχή με φίλους ολιγάρχες, είναι το δημόσιο χρήμα που ξοδεύεται πολιτικά και όχι κοινωνικά, είναι το χρήμα που ξοδεύεται στο όνομα του λαού, ενώ στην πραγματικότητα σπαταλιέται για την ανάγκη της διατήρησης στην εξουσία.
Αυτό το περιβάλλον δεν το περιέγραψε ο Φλαμπουράρης. Του έδωσε όμως έναν τίτλο: είναι, είπε, «το πείραμα της Αριστεράς στον 21ο αιώνα», είναι εκεί όπου επιτυγχάνεται «η καλύτερη δυνατή διάδραση θεωρίας και πράξης στη βάση των αξιών μας».
Στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η θεωρία που λειτούργησε ως συγκολλητική ουσία. Βρέθηκε και η πράξη που ένωσε τον Φίλη και τον Σκουρλέτη όχι μόνο με τον Πολάκη που θέλει να βάλει μερικούς στη φυλακή για να ξανακερδίσει τις εκλογές, αλλά και με τον Καμμένο. Με αυτούς συντελέστηκε το πείραμα. Και δεν κόντεψε μόνο να τιναχτεί το εργαστήριο του ιδανικού περιβάλλοντος στον αέρα. Εγιναν κομμάτια και οι αξίες.

Headlines