Υπάρχουν ήρωες στα αζήτητα; Μπορεί μια μάνα να μη θέλει να παραλάβει τα οστά του παιδιού της; Γίνεται να πεις σε έναν γιο ότι βρήκες λείψανα νεκρών, τα ταυτοποίησες, διαπίστωσες ότι ήταν του πατέρα του, του αγνοούμενου ήρωα πατέρα του, και στη συνέχεια να το αναιρέσεις; Να του πεις συγγνώμη, λάθος, ό,τι σας παραδώσαμε δεν ήταν δικό σας;

Τέτοιες περιπτώσεις καταγράφονται κατά τη διαδικασία ταυτοποίησης των αγνοουμένων στην Κύπρο, κάνοντας τους συγγενείς να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στα εργαστήρια και, σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία, τους ειδικούς, που επιχειρούν να δώσουν τέλος στο μαρτύριο, να οδηγούνται σε αδιέξοδο. Οι οικογένειες των αγνοουμένων του 1974 στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα εξακολουθούν σε κάποιες περιπτώσεις να ματώνουν από το δράμα της απώλειας με τον πιο τραγικό τρόπο: δεν έχουν βρει τους νεκρούς τους για να τους θάψουν.

Οπως είπε μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο Νέστορας Νέστορος, διορισμένος εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους, από το 2014 «υπάρχουν ακόμα επτά ελλαδίτες στρατιώτες που έχουν ταυτοποιηθεί από εμάς, αλλά ακόμα σκέφτονται να τους παραλάβουν». «Δηλαδή αζήτητα;» τον ρωτάω. «Δεν θα έλεγα αζήτητα», μου απαντά, «δεν ταιριάζει στην περίπτωση. Στην πραγματικότητα οι οικογένειες προβληματίζονται, θέλουν να το ξανασκεφτούν. Να το χωνέψουν. Ενώ δεν υπάρχει πιθανότητα λάθους όσον αφορά τα αποτελέσματα της ΔΕΑ, η άρνηση είναι θέμα ψυχολογίας…».

Ωστόσο, η άρνηση των ανθρώπων αυτών δεν είναι χωρίς βάση, καθώς μέχρι σήμερα έχουν γίνει σοβαρότατα λάθη στις ταυτοποιήσεις. Αρχικά, δεκάδες, περίπου 40, σύμφωνα με δημοσιεύματα, λείψανα εστάλησαν σε οικογένειες στην Ελλάδα και στη συνέχεια διαπιστώθηκαν λάθη και ζητήθηκε από τις οικογένειες των αγνοουμένων να επιστρέψουν τα λείψανα για επανεξέταση. Κάποιοι δέχτηκαν, κάποιοι όχι, με τη διαδικασία να είναι εξαιρετικά οδυνηρή. Εκτός λοιπόν από την ελπίδα, είναι και ο φόβος του τραγικού και επώδυνου λάθους.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines