Ο Λόρενς Ολίβιε πίστευε πως η υποκριτική είναι θέμα πειθούς. «Πρώτα πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου», έλεγε. «Και κατόπιν, μέσα από σένα, θα πεισθεί και το κοινό». Στη χώρα που γέννησε την τραγωδία, είμαστε και ηθοποιοί και σκηνοθέτες και κοινό. Ανεβάζουμε έργα à volonté, όπως τα φέρνει η εποχή, η διάθεση, η συγκυρία. Και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα έργα των άλλων ετοιμάζοντας τον επόμενο ρόλο.

Για παράδειγμα, ήμασταν πλούσιοι. Δεν το λες μεγιστάνες, ήμασταν εύποροι όμως ή έστω αυτό προσποιούμασταν – με τις αυτοκινητάρες μας, τις διακοπές, τα μπουζούκια μας. Ημασταν έξω καρδιά, μια ζωή την έχουμε, πάρε κι άλλο δάνειο κι ας πάει και το παλιάμπελο. Και μετά ξαφνικά, που πιο ξαφνικά δεν έχει, γίναμε φτωχοί, δεν είχαμε να πληρώσουμε δάνεια και κάρτες, φλερτάραμε με τη σύνταξη του γονιού, οι ουρές στο ταμείο ανεργίας μεγάλωσαν, τα επιδόματα κόπηκαν. Κι εκεί που μας ζήλευαν οι άλλοι Ευρωπαίοι, γίναμε παράδειγμα προς αποφυγή, το μάθημα που όλοι πρέπει να διδαχθούν για να μην πάθουν τα ίδια.

Τους παίξαμε με περίσσευμα ψυχής και τους δύο ρόλους. Αρχοντες και κιμπάρηδες στην τάχα μου ευημερία, έκθαμβοι, εν πλήρει συγχύσει τάχα μου αθώοι στην πτώση. Πείσαμε και στα δύο. Ο σερ Λόρενς θα ήταν περήφανος για εμάς.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines