Ορισμένες φορές η αλήθεια βρίσκεται μπροστά μας αλλά δεν τη βλέπουμε. ‘Η κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε γιατί δεν θέλουμε να τη δούμε. Για πολλούς λόγους, προσωπικών συμφερόντων κυρίως.

Δέχθηκα στο προσωπικό μου e-mail την επιστολή που θα διαβάσετε παρακάτω. Σε αυτήν δεν θα βρείτε τίποτε απολύτως δικό μου· όλο το κείμενο ανήκει στην κυρία Γαρυφαλλιά Πιτσάκη, με την οποία επικοινώνησα για το αν ήθελε να αναφερθεί το όνομά της σε περίπτωση δημοσίευσης. Το άφησε πάνω μου, και εγώ δημοσιεύω και το κείμενο και το όνομά της.

Η κυρία Πιτσάκη, αρχιτέκτων το επάγγελμα, είναι γέννημα-θρέμμα Αργολίδος (Πουλακίδα) και παρακολουθεί το Φεστιβάλ Επιδαύρου από παιδί. Συνιστώ στη διεύθυνση του Φεστιβάλ να το διαβάσει προσεκτικά, αντικειμενικά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς να κάνει εξισώσεις που ενδεχομένως να καταλήγουν σε μια συνωμοσία.

Δεν υπάρχει συνωμοσία. Υπάρχει η γνώμη μιας γυναίκας άσχετης από κλίκες, που απλώς αγαπά το θέατρο και θέλει να εξακολουθήσει να πηγαίνει στον σημαντικότερο ίσως θεατρικό χώρο του κόσμου, τον χώρο που την κάνει να νιώθει υπερήφανη αφού κατάγεται από τον ίδιο νομό.

«Αλλη μια χρονιά σκληρής απογοήτευσης στην Επίδαυρο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ή Ελληνικού Φεστιβάλ ή hellenic festival ή Greek festival. Γιατί ανάλογα με τον διευθυντή, αλλάζει και το όνομα του φεστιβάλ και αυτό δεν είναι απλώς μια λεπτομέρεια, είναι μια ενδεικτική παρατήρηση της παθογένειας της κομματικοποίησης της Τέχνης. Εξηγώ: Οι κατά καιρούς διευθυντές εκτιμώ πως θεωρούν δεδομένη την πολιτιστική αξία των παραστάσεων της Επιδαύρου, και μόνο μάχονται για την ανάδειξη του πολιτιστικού της κύρους. Ποιου κύρους; Του κομματικού;

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Headlines