Όσον αφορά τη σχέση του Βακχυλίδη με την πατρίδα του, πέντε από τα Επινίκιά του αφορούν νίκες συμπατριωτών του. Πάντως, δεδομένου ότι το 458 π.Χ. ο Πίνδαρος έλαβε εντολή από τους κατοίκους της Κέας να συνθέσει έναν παιάνα για το δελφικό Απόλλωνα, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν την πληροφορία του Πλουτάρχου ότι ο Βακχυλίδης έζησε ένα διάστημα εξόριστος στην Πελοπόννησο.

Η δομή των Επινικίων του Βακχυλίδη είναι μέχρις ενός σημείου συγκρίσιμη με εκείνη των αντίστοιχων ποιητικών δημιουργιών του Πινδάρου, καθώς ο μύθος καταλαμβάνει το κεντρικό τμήμα και πλαισιώνεται από τα υπόλοιπα στοιχεία.

Ο κείος ποιητής δίνει μερικές φορές περισσότερες λεπτομέρειες για τις συνθήκες της νίκης, ενώ προσφέρει απλόχερα τα γνωμικά του στα τελικά μέρη.

Ακριβώς σε αυτά τα αποφθέγματα συλλαμβάνουμε την απόσταση που τον χωρίζει από τον Πίνδαρο: η σοφία του ίωνα Βακχυλίδη είναι η ευχάριστη σοφία της καθημερινής ζωής, η οποία προσφέρεται σε ευχάριστη επίσης μορφή, ενώ είναι εμφανές ότι απουσιάζει το πινδαρικό βάθος της αίσθησης των αξιών.

Μια πολύ λεπτή διάκριση ανάμεσα στους δύο ποιητές επιχειρείται σε ένα επίγραμμα της Παλατινής Ανθολογίας, όπου ο μεν Πίνδαρος προσφωνείται Μουσάων ιερόν στόμα, ο δε Βακχυλίδης —η Κηΐα αηδών, όπως αυτοχαρακτηρίζεται— λάλε Σειρήν.

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Α’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Β’)

Headlines