Ένα δημοψήφισμα και ένας πρόεδρος. Ένα «ναι» και ένα «όχι». Μια νίκη γυναικεία και μια νίκη πολιτική. Το τριήμερο που πέρασε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ήταν αφιερωμένο στην δημοκρατία: η μισή Ευρώπη μιλούσε για το θάρρος των καθολικών Ιρλανδών, που στήριξαν το δικαίωμα στην άμβλωση, και η άλλη μισή για το θάρρος του Σέρτζιο Ματταρέλα, που επιστρέφοντας την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης κράτησε όρθια την Ιταλία.

Στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας χαιρέτησε εγκαρδίως την Καλυψώ Γούλα, την πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου που έσωσε τον Γιάννη Μπουτάρη από «αγανακτισμένα», ακροδεξιά χτυπήματα -ένα ακόμα θύμα πολιτικής βίας.

«Η Καλυψώ πιο πολλές μάζεψε», είπε, απευθυνόμενος όχι στην ίδια, αλλά στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Δεν βαριέσαι μωρέ, κακή απόπειρα χιούμορ. Οι γυναίκες -όλοι το ξέρουν- «μαζεύουν» πάντα περισσότερες, ειδικά όταν βάζουν ασπίδα το κορμί τους για να σε προστατεύσουν. Τι, χρειάζεται να της πει και μπράβο;

Στην Ελλάδα, ο Τάσος Παπαζαχαρίας, στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, αποφάσισε πως η Φώφη Γεννηματά εμφανίστηκε την Τετάρτη στην Βουλή «με στυλ αναρχικής πολιτικού, αχτένιστη-άβαφτη και ατημέλητη».

Μην πει κανείς κουβέντα περί σεξισμού. Οι γυναίκες -όλοι το ξέρουν- δεν έχουν δικαίωμα να ασκούν κριτική. Όταν το κάνουν, πόσω μάλλον όταν το κάνουν καλά, πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε είδους επίθεση. Τι περίμενε δηλαδή η Φώφη, να της πουν κι ευχαριστώ που αρνείται να «ξεπλύνει» την συνεργασία τους με τους ΑΝΕΛ;

Στην Ελλάδα, σχεδόν τρία χρόνια πριν, ένας πρόεδρος, ενώ μπορούσε, δεν έκρινε ένα δημοψήφισμα αντισυνταγματικό, βαφτίζοντας τον λαϊκισμό δημοκρατία. Έκτοτε τίποτα δεν είναι το ίδιο. Η μικρή μας χώρα έχει γυρίσει τόσο πίσω που μιλάμε για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη λες και έγινε χθες.

Χρησιμοποιούμε γλώσσα εμφυλιοπολεμική. Βλέπουμε την πολιτική ηγεσία να παραπέμπει τους αντιπάλους της στην Δικαιοσύνη, με κατηγορίες που αργότερα ομολογεί πως δεν υπάρχουν. Οι πολιτικές μας νίκες μετριούνται πια στα δάχτυλα -για τις γυναικείες, ας μην μιλήσουμε καλύτερα.

Headlines