Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά βασικά δημοφιλής συγγραφέας, η Φωτεινή Τσαλίκογλου συγκαταλέγεται σε εκείνες τις περιπτώσεις που κατάφεραν την τελευταία εικοσαετία να καθίσουν στο ντιβάνι τη νεοελληνική κοινωνία, έχοντας η ίδια μια πλήρη εικόνα όλων των σύγχρονων τάσεων και αντινομιών που απασχολούν τον Νεοέλληνα, μακριά από αυτομαστιγώματα και εθνικά μυθεύματα. Με το ταλέντο του καλού παραμυθά, του παρεμβατικού δημόσιου διανοουμένου, του σοβαρού επιστήμονα και του δασκάλου, καταπιάνεται με το πένθος, την απώλεια, τον έρωτα, την κρίση, το Προσφυγικό, πότε με τη φόρμα της επιφυλλίδας – στα «ΝΕΑ» πρωτόγραψε πριν από πολλά χρόνια -, πότε με τη φόρμα του δοκιμίου ή του μυθιστορήματος. Και τώρα μιλάει για όλα αυτά.

Γιατί γράφετε;

Γράφεις επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Κάτι σαν την αναπνοή. Γιατί αναπνέεις; Mα για να μην πεθάνεις. Γράφεις για να μην πεθάνεις γνωρίζοντας ότι ο φόβος του θανάτου είναι «η μόνη προφητεία που δεν διαψεύδεται ποτέ». Γράφεις για να γιατρευτείς από τη θλίψη. Όμως η θλίψη δεν είναι αρρώστια. Και η γραφή δεν είναι γιατρικό. Γράφεις για να εκφραστείς. Όμως όσοι γράφουν γνωρίζουν ότι το πιο ουσιώδες κομμάτι μένει εξ ορισμού ανέπαφο. «Το μόνο που θέλω να πω αστράφτει απρόσιτο» λέει ένας σπουδαίος ποιητής. Η γραφή ανήκει στη μελαγχολία. Σε αυτό που λείπει. Σε αυτό που έχασες ή δεν είχες ποτέ και μέσα  από τη γραφή φαντασιώνεις ότι  θα το βρεις ή θα το συναντήσεις ξανά. Η ίδια η λέξη είναι η ανάσταση μιας απουσίας. Γραφείς τη λέξη «θάλασσα» και ιδού ως δια μαγείας, κάπου στο βάθος της κάμαρας, προβάλλει ένα κύμα…

Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

Headlines