Πως νιώθει κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του συνειδητοποιημένο κεντροαριστερό σήμερα; Τουλάχιστον μελαγχολικά είναι η πιο κοινή διαπίστωση. Παρατηρεί με αποστασιοποίηση όλο αυτό το παιχνίδι μηχανισμών το οποίο διεξάγεται μετά από την εκλογή της Φώφης Γεννηματά στην ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής. Ή μήπως θα έπρεπε να το αποκαλέσει κανείς «Κωμωδία Αλλαγής»;

Η αρχική διαδικασία εκλογής σε δύο γύρους έγινε αντικείμενο κουραστικής διαβούλευσης για τους όρους της, για το σύστημα που θα χρησιμοποιηθεί, ενώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε καν στη «σαπουνόπερα» του πόσες τηλεμαχίες θα γίνουν. Τα σημάδια για το τι θα επακολουθούσε ήταν εκεί, ορατά. Ολοι το είδαν. Φαίνεται όμως ότι έδωσαν τόπο στην οργή ώστε να μην ναρκοθετηθεί το εγχείρημα εν τη γενέσει του…

Η κωμωδία – ως γνωστόν στην πολιτική η μία πλευρά του νομίσματος, με την άλλη να είναι η τραγωδία – θα ακολουθούσε. Διαγκωνισμοί μεταξύ όσων υποψηφίων είχαν από πίσω τους κόμματα, έναντι όσων δεν είχαν. Αντεγκλήσεις για τους συνέδρους που θα οριστούν ή θα εκλεγούν. Αξιοποίηση ή δημιουργία μηχανισμών και προσωπικών στρατών.

Είναι αυτό ένας σύγχρονος πολιτικός σχηματισμός ή ένα αποστειρωμένο κόμμα της δεκαετίας του 1980 που με πεπαλαιωμένες διαδικασίες προσπαθεί να διαφυλάξει την ισχύ του προέδρου του και ορισμένων μανδαρίνων, παλαιών και νέων; Κι όλα αυτά τη στιγμή που υπάρχει κόσμος που θεωρεί εαυτόν – και είναι – ανέστιος;

Αλήθεια, που νομίζουν που απευθύνονται τέτοιου είδους πολιτικοί; Πότε σκοπεύουν να προχωρήσουν σε μία πραγματική πολιτική συζήτηση, να πάρουν μία καθαρή θέση πέραν του… διμέτωπου αγώνα εναντίον ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ;

Όλα έχουν εναποτεθεί στην απόσπαση ενός διψήφιου ποσοστού στις επόμενες εκλογές. Αυτό μπορεί και να συμβεί, αν και στην πολιτική δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Κανένα ποσοστό δεν θα έχει όμως σημασία για ένα κοστούμι αδειανό.

Headlines