Για την οικονομία της συζήτησης θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε: το να τριγυρνά στην σημερινή συγκυρία ο οποιοσδήποτε την παραμεθόριο και να καρφώνει σημαίες στα νησιά εμπεριέχει στοιχεία προβοκάτσιας. Ή δίνει πάτημα σε όποιον θέλει να την επιχειρήσει.

Πλην όμως το περιστατικό της προηγούμενης εβδομάδας στους Φούρνους δεν έγινε στην παραμεθόριο. Και αναδεικνύει και πάλι άλλες διαστάσεις του ζητήματος και ευθύνες των αρμοδίων.

 Η νησίδα Ανθρωποφάς κοντά στους Φούρνους δεν είναι δίπλα στην Τουρκία. Αν είναι κάπου κοντά, θα το προσδιόριζε κανείς κάπου στο κεντρικό Αιγαίο.

Απ’ ό,τι φαίνεται και η σημαία ανέβηκε στο νησί από κάποιους Ελληνες, αλλά και κατέβηκε, πιθανόν από κάποιους Τούρκους.

Αφότου έγιναν δε αυτά, η ελληνική ακτοφυλακή δεν επέτρεπε την πρόσβαση στην περιοχή.

Μέσω δηλώσεων, απαντήσεων, ενεργειών και παραλείψεων, υπάρχει μία βάσιμη υποψία. Ότι η ελληνική κυβέρνηση κατόρθωσε να «γκριζάρει» άλλη μία περιοχή στο Αιγαίο.

Οι Τούρκοι με μία απλή σειρά δηλώσεις αμφισβητούν την κυριαρχία νησίδων, η ελληνική πλευρά δια της στάσης της έχει αποδεχθεί την αμφισβήτηση.

Προστίθεται η εξέλιξη αυτή στα όσα έχουν επισυμβεί έπειτα από την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα στο τέλος του προηγούμενου έτους και με βάση αυτά θα πρέπει να αξιολογηθούν τα αποτελέσματά της.

Προστίθεται όμως και στις συνέπειες των όσων έχει εκστομίσει στο παρελθόν ο Αλέξης Τσίπρας και τα οποία δυστυχώς είχαν αντιμετωπιστεί επιφανειακά και απερίσκεπτα.

Όπως εκείνο το περιβόητο: «Εχει η θάλασσα σύνορα και δεν το ξέρουμε;», που είχε ακουστεί στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο του 2015.

Σήμερα ο κ. Τσίπρας έχει μάθει ότι ναι, η θάλασσα έχει σύνορα. Και είναι στην δυσχερή θέση να πρέπει να τα υπερασπιστεί.

Headlines