Ο Αλέξης Πανσέληνος είναι παθιασμένος με την κλασική μουσική. Στην αρχή φιλοδοξούσε να γίνει μουσικός. Στο τέλος έγινε ένας μελωδικός συγγραφέας. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους έντεχνους ήχους των άλλων, που πάντα υπάρχουν και πάντα ακούγονται στα βιβλία του, αλλά και στον δικό του λογοτεχνικό τρόπο, στον χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, το ύφος του. Το νέο του μυθιστόρημα – ένα πανόραμα ή ένα ψηφιδωτό της δεκαετίας του 1950, όπως το δει κανείς – φέρει τον τίτλο «Ελαφρά ελληνικά τραγούδια»και φαίνεται να σηματοδοτεί το απόγειο της ύστερης μαστορικής του. Είναι ένα έργο απέριττο και απολαυστικό, το έργο ενός ώριμου συγγραφέα που έχει πια υψηλή συναίσθηση για το τι μπορεί να κάνει και τι κάνει εν τέλει με τις λέξεις.

«Ο τίτλος του βιβλίου προέκυψε από τα έντονα ακούσματα που είχα, εκείνη την εποχή, απ’ το ραδιόφωνο. Τα τραγούδια αυτά έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: σε αντίθεση με την εποχή τους που υπήρξε μαύρη, αυτά είναι φωτεινά και ζωηρά, καμιά φορά τα λόγια τους είναι σαχλά, ενίοτε και βλακώδη. Όμως όλοι αυτοί οι νοτιοαμερικάνικοι ρυθμοί, οι σάμπες και οι ρούμπες, τα τανγκό ή ακόμα και τα βαλσάκια, οι στίχοι για έρωτες και για εξωτικά νησιά, αποτυπώνουν ουσιαστικά την αγωνιώδη προσπάθεια των ανθρώπων να ξεφύγουν τότε απ’ το σκοτάδι που τους κύκλωνε. Μια τάση φυγής στη χαρά, στην ελπίδα, στο γλέντι, σε ό,τι δηλαδή έλειψε τρομερά στον κόσμο ύστερα από μια πολυετή περιπέτεια, σκεφτείτε την ταλαιπωρία, από τη δικτατορία του Μεταξά ως το επίσημο τέλος της εμφύλιας σύρραξης» υπογράμμισε μιλώντας προς «Το Βήμα» ο Αλέξης Πανσέληνος.

Ολόκληρη τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

Headlines