Να το πω ευθύς εξ’ αρχής. Φαληριώτης δεν είμαι. Ωστόσο, αγαπώ το συγκεκριμένο προσάστιο και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι το παραλιακό μέτωπο σε εκείνη την περιοχή μοιάζει με την αθηναϊκή Ριβιέρα.

Τουλάχιστον έτσι το ονομάζουν οι κάτοικοι της περιοχής, νέοι και λιγότερο νέοι, όσοι τέλος πάντων επιθυμούν να απολαμβάνουν το γαλαζοπράσινο χαλί του Ποσειδώνα και να κάθονται σε μια από τις καρέκλες του Πράπα.

Να κάθονται, είπαμε; Γράψτε λάθος! Κάθονταν. Γιατί ένα ζαχαροπλαστείο που είχε ως σήμα κατατεθέν τις λέξεις «Γλυκό σπίτι», κατέβασε ρολά. Περπατώντας ή τρέχοντας δίπλα στις γραμμές του τραμ, αυτές που χάραξαν τη νέα εποχή, διαπιστώνεις ότι μια άλλη γραμμή, νοητή, ισοδυναμεί με σύνορο δύο κόσμων. Του παλιού και του σύγχρονου.

Γιατί το τραμ έπαιξε τον ρόλο του ώστε η πρόσβαση στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο να γίνει δυσκολότερη, με αποτέλεσμα να το επισκέπτονταν όλο και λιγότεροι και σταδιακά τα τραπέζια του μπαλκονιού να μείνουν μόνα. Ερημα. Να ατενίζουν χωρίς κατόχους τη θάλασσα. Τώρα, ο Θωμάς Μαύρος θα υποχρεωθεί να αλλάξει στέκι.

Το ίδιο ένας άλλος αρχισκόρερ των γηπέδων, ο Νίκος Αναστόπουλος. Εκεί επέλεγε να ενημερωθεί για την αθλητική επικαιρότητα, ξεκοκαλίζοντας συνήθως ιταλικές εφημερίδες και ανοίγοντας ατέρμονες συζητήσεις με άλλους περευρισκόμενους. Γιατί ο Πράπας ήταν ένα μαγαζί που λειτουργούσε ως μαγνήτης για τον κόσμο του αθλητισμού. Και όχι μόνον. Λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε κλείσει και ο Παχός, επίσης στέκι που «μιλούσε» στην καρδιά αρκετών.

Οι στιγμές δεν φεύγουν όταν αφήσουν το αποτύπωμά τους. Χαράζουν στην ψυχή ένα μονοπάτι και πηγαινοέρχονται στη σκέψη όλων. Ειδικά αυτών που γέμισαν με βόλτα για καφέ ή γλυκό κάποια άδεια απογεύματα , σε ένα κατάστημα που το πήρε το αδυσώπητο σήμερα…

Headlines