Υψηλό μεταβολισμό ιστορικών εννοιών ή διαθέτεις ή δεν διαθέτεις.
Αν δεν έγινες τόσο σοφός, με τόση πείρα μες στην πολλή συνάφεια της δημόσιας ζωής, αργά ή γρήγορα θα σου ξεφύγει η αθυροστομία και μετά θα τρέχει ο Νίκος Φίλης ή ο Πάνος Σκουρλέτης να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Ώστε το 1821 η Ελλάδα νίκησε την Τουρκία και ύστερα από αυτή την έκτακτη είδηση μπορούμε όλοι να επιστρέψουμε ανενόχλητοι στο τσαλάκωμα της διαπραγματευτικής μας περηφάνιας (ευτυχώς ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν υπενθύμισε το σκορ εκείνης της αναμέτρησης, μέρες που ζούμε στον απόηχο της γηπεδικής αγανάκτησης).
Για την οικονομία της συζήτησης, αφήνουμε στην άκρη την ανιστόρητη ζυγοστάθμιση των δύο κρατών τα οποία γεννήθηκαν σε μεταγενέστερη εποχή. Και εστιάζουμε στην τεχνητή αυτοπεποίθηση ενός υπουργού που διατρανώνει τον τσαμπουκά του με παρελθοντολαγνικά δάνεια. Είναι σαν να έκρυβε από καιρό την απάντηση προς τους αντίστοιχους τσαμπουκάδες τούρκων αξιωματούχων, οι οποίοι ρίχνουν στο βωμό του εσωτερικού ακροατηρίου ό,τι βρουν μπροστά τους από τη Μικρασιατική Καταστροφή και δώθε. Επέλεξε μάλιστα την Αρμενία ως ταιριαστό φυσικό ντεκόρ για τον αυτοαναφορικό μύθο που σέρβιρε.
Ο Πάνος Καμμένος υπενθύμισε μέσα σε μία εβδομάδα στο δικό του ακροατήριο το «μακεδονόμετρο» και το «επαναστατόμετρο». Ακούγεται μέχρι εδώ το άσθμα του κάθε φορά που περνάει τον ίλιγγο των δημοσκοπήσεων, αλλά το 1821 ως μέσο για να αγιαστεί ο σκοπός του είναι σαν να ντουμπλάρει ο ίδιος τον Παπαμιχαήλ στον «Παπαφλέσσα».

Headlines