Σε ποιον βαθμό δέχεται να κινδυνέψει κανείς πραγματικά γράφοντας ποίηση και να μην αραδιάζει απλά λέξεις έστω και αρμολογημένες με έναν τόσο εντελή τρόπο ώστε το ποίημα να φαίνεται πως λάμπει; Να κινδυνεύσεις εσωτερικά με έναν τρόπο που καμιά άλλη τέχνη, ακόμα και του λόγου, δεν φαίνεται να προϋποθέτει, με την έννοια ότι ανακαλύπτεις ουσίες που σε κάνουν έναν «άλλον», σε μεταβάλλουν σε έναν εαυτό που δεν θα υποψιαζόσουν καν την ύπαρξή του και θα σου παρέμενε άγνωστος, αν δεν έγραφες ποίηση. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, με το πρώτο της κιόλας βιβλίο, το εκδομένο το 1963 (55 ήδη χρόνια!), το Λύκοι και σύννεφα, έδειχνε όχι μόνο να αποδέχεται τον κίνδυνο αυτό, αλλά να μη διστάζει να τον εκφράζει ως πρωτογενές βίωμα, σε μια εποχή μάλιστα σχεδόν καθολικά προσανατολισμένη σε μια ποίηση κοινωνικής διαμαρτυρίας, διανθισμένης βέβαια με ανταύγειες μιας υπαρξιακής οιμωγής.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

in.gr

Headlines